ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χρόνια παιδεύομαι να γράψω ένα διήγημα να το στείλω στις εκδόσεις Οξύ, να το διαβάσουνε και να με λατρέψουνε. Να μου ζητήσουνε να υπογράψουμε συμβόλαιο 10ετές και να μου προσφέρουν και σπίτι στην Πλάκα, ήσυχο και καλλιτεχνικό για να γράφω χωρίς τη αυτοκινητιστική φασαρία. Χρόνια ολόκληρα, αυτό το συμβόλαιο περιμένω και είμαι σίγουρη ότι μέσα από τους συγγραφικούς κύκλους θα γνωρίσω και το αγόρι των ονείρων μου. Και θα μένουμε μαζί στην πλάκα. Εκείνος δεν ξέρω τι δουλειά θα κάνει. Δεν φτάνει μέχρι εκεί το όνειρο. Το όνειρο φτάνει μέχρι την Πλάκα. Τι λέει μέσα το συμβόλαιο, αν το υπογράφω με τις εκδόσεις Οξύ, αν είναι 10ετές και αν με λατρεύουν οι λοιποί υπογράφοντες, είναι όλα διφορούμενα ακόμα και στις δικές μου ονειρώξεις. Αν το συμβόλαιο είναι ένα χαρτί που εγώ πληκτρολόγησα μετά από την υπαγόρευση του ιδιοκτήτη της Security φίρμας που προσλήφθηκα να δουλέψω σαν γραμματέας και σαν security, και δεν με λατρεύει ο αρχι-σεκιουριτάς γιατί ούτε εγώ τον καλοχωνεύω και δεν είναι 10ετής παρά δίμηνη σύμβαση, έχει πολύ πολύ μεγάλη σημασία, γιατί αν εγώ δε μπορώ να δομήσω τα όνειρά μου, τότε δεν θα δώσω τη βάση για τη φαντασία κανενός. Ξομολογήθηκα. Αλλά δε νιώθω καλύτερα.