ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε φοράπου αναβάλλω να κάνω το όνειρο πραγματικότητα,ένας εμετόςκάτι σαν βιολογικός καθαρισμόςγεμίζει το πάτωμα και διαγράφει τα ίχνη που άφησα πίσω.Είχα επιχειρήσει πολλές φορές να πέσω και 'γω από την Ακρόποληως ένδειξη διαμαρτυρίας,μα εκείνη πιο έξυπνη μηδένιζε το υψόμετρο και με παρακαλούσε γονατιστή να μην το κάνω.Και έφερνε Απολλώνειους έρωτες στο διάβα μουκαι διάφανο με έκανενα τυραννιέμαι ενθυμούμενοςπως αυτό που θέλω να γίνω, είμαι.Δεν ξέρω αν σε αυτούς τους καιρούς, χωράνε υπαρξιακοί προβληματισμοί.Δεν ξέρω καν αν υπάρχει χώρος για κάτι μέσα σε αυτό το πυκνοκατοικημένο σύμπαν.Και έψαχνα για άλλα υψόμετρα. Κι όλα μηδένιζαν.Στην Εθνική ακόμα υπάρχει χαραγμένο στην αριστερή λωρίδα το περίγραμμά μου και τώρα που το κοιτάζω από απόσταση, δε μου μοιάζει καθόλου.Οι αυτοκτονικές τάσεις είναι για τους αδαής θα έλεγε ένας φιλόσοφος που από φόβο επέλεξε να μένει σε υπόγειο. Ίσως και σε ισόγειο.Άμα προχωρήσεις στον κεντρικότερο δρόμο της πόλης σου, θα συναντήσεις κάποιο μου κομμάτι να πουλάει χαρτομάντηλα. Αυτός ήταν ο πιο ρομαντικός τρόπος που κατάφερα να βρω στη διαδρομή μου προς την ανακατασκευή των κόσμων. Και σήμερα ξεπούλησα και δεν έχω για μένα. Τα νερά φούσκωσαν στα κανάλια, ο κόσμος με εκπλιπαρεί να σταματήσω αλλά το τώρα δεν με αφήνει. Πονάω. Ουρλιάζω. Δεν είναι υπαρξιακός προβληματισμός. Είναι συμπόνοια. Κάθε που κάποιο μάρμαρο πεθαίνει, ο οίστρος μου εκτινάσσεται προς τον αστερισμό με αριθμό 1710. Δεν χωράμε σε αυτό το σύμπαν. Έτσι εξηγούνται τα τεχνητά, περιττά εσωτερικά, περίπλοκα, παράλληλα, ημιτελή, δικά μας. Και ως ρομαντικό όν, ψάχνω όχι έναν, αλλά και δύο και τρία και τέσσερα ζευγάρια γαλάζια μάτια μήπως και μου δείξουν τελικά πώς αντιστρέφεται ο χρόνος, πώς γυρνάω πίσω, πώς εξαφανίζεται ο λεκές στο δύσκολο ύφασμα του σκοτεινού παρόντος.