5.7.2012 | 00:39
κάπως έτσι
Είναι πουτάνα η ήττα και γω έχω καταντήσει δούλα της. Πάντα έχει δίκιο. Πάνω από μένα κα απ όλα. Της δίνω την ψυχή μου και αυτή με γαμάει τσάμπα. Δεν έχει τράμπα. Άγρια κόλπα. Ζόρικα ζούμε και ψάχνουμε για φάρμακο. Δεν έχει. Κι αν έχει, δεν μπορώ να το βρω. Ίσως, και να μην θέλω. Στη φωτιά φαίνονται τα παλικάρια. Καίγομαι, κλαίω και φρικάρω τρεις φορές το δευτερόλεπτο. Συνεχίζω. Το φόβο φοβίζω. Και ξαναρχίζω. Προσποιούμαι πως το παρελθόν δε θυμάμαι, ότι τα λάθη δεν με τρομάζουν. Και συνεχίζω. μα πάντα είσαι εκεί. Με κοιτάς και γω το χρόνο χάνω. Μίλα μου. Έστω.
