ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάτι τέτοιες ώρες ακούω ωραία μουσική και ξέρεις,είναι καλοκαίρι...Και μου λείπεις...Οπότε αρχίζουν να κυλάνε δάκρυα,για μια αγάπη που πίστεψα η ηλίθια ότι δεν ήταν αυταπάτη.Kοίταξέ με τώρα.Κοίτα πως έγινα για σένα,σου μοιάζω.Μου σκότωσες κάθε ελπίδα,κάθε όμορφο συναίσθημα κι ακόμη,κάθε άσχημο.Το απόλυτο κενό.Άδεια σου λέω,νιώθω αόρατη.Στο μετρό μερικές φορές κοιτάζω το είδωλό μου στο τζάμι κι αναρωτιέμαι αν με βλέπουν οι υπόλοιποι.Μου έρχεται να φωνάξω,να τους ρωτήσω.Στα έδωσα όλα και δεν μου άφησες ούτε την ευκαιρία να απομακρυνθώ από κοντά σου με αξιοπρέπεια,μου το στέρησες κι αυτό.Μου τα στερείς όλα.Με αφήνεις για λίγο να χαρώ,να νιώσω ότι υπάρχω,και μετά κλείνεις τις κουρτίνες και μ'αφήνεις πάλι στο σκοτάδι.Να καταλάβω ότι είμαι κτήνος που πίστεψα στο δικό σου «σ’αγαπώ» .Εδώ έχω φτάσει.Κάπου είχα γράψει-σε ένα από τα τετράδια που καταλήγουν από τα βάθη της ψυχής μου,στα βάθη της θάλασσας-ότι σκοτώνεις μπροστά μου περιστέρια κι εγώ ακόμη σ'αγαπώ.Δεν έχω ελπίδες πια.Δεν έχω ελευθερία.Είμαι φυλακισμένη στο δικό σου κορμί,αυτό που αν με ρωτούσε κάποιος,θα του το κατασκεύαζα από το τίποτα.Γιατί ξέρω κάθε σου σημείο,κάθε κρυφό αστερισμό.Η πλάτη σου…Η πλάτη σου είναι ουρανός.Αλλα τι σημασία έχει που τα λεω όλα αυτά ; Τι μου φταίνε ξένοι άνθρωποι και μοιράζομαι μαζί τους την αηδία μου ; Δεν έχω τίποτα πια και πρέπει ν'αρχίσω απ'το μηδέν.Λες και σου είπα ότι είχα 3 χρόνια από τη ζωή μου να σκορπίσω,για να χάσω κι άλλα 6 που μου έχτιζα παλάτια. Διάολε!!! Μου τα΄χεις πάρει όλα.Απαύδησα!!Έχω μπλέξει την αίσθηση με την παραίσθηση και δεν ξέρω που πατώ.Κουράστηκα,αγάπη μου...κουράστηκα να με πληγώνεις.Να'σαι καλά. Σε εγκαταλείπω,αν υπάρχω,φεύγω...Σ'αγαπώ. Και κάπου εδώ τα δάκρυα γίνονται ελυγμοί...Σ'αγαπώ.Σ'αγαπώ.Σ'αγαπώ.(και να σκεφτείς ότι ήθελα μόνο να γράψω ότι είναι άδικο...)