ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποτε ήμουν αισιόδοξος, δημιουργικός, παραγωγικός, ενιότε αισθανόμουν μόνος, μα είχα έτσι μάθει, να είμαι αυτάρκης και ευτυχισμένος με λίγα και απλά.Μπήκε στη ζωή μου από σπόντα, μιλούσαμε ασταμάτητα, χαιρόμουν την παρέα της, κάποια στιγμή, μετά από δυσκολίες, χρόνο, λόγια, έγινε δική μου.Έγινε κομμάτι μου απαραίτητο, καθημερινότητα και χαρά μου, έρωτας και αγάπη μου.Μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια, ενώ ήμουν στη γαμημένη θητεία και το μόνο που με κράταγε ήταν τα όνειρα για τη ζωή μας, το αν θα μείνουμε επιτέλους σε ένα σπίτι, αν θα φύγουμε μαζί για τα ξένα, αν θα ανοίξουμε μια δική μας δουλειά...Αποφάσισε να σπάσει ο,τι είχαμε φτιάξει, ένιωσε μια ξαφνική αλλαγή λέει.Ένιωθε πιεσμένη, την έπνιγε αυτό που είχαμε, ήταν πια απόμακρη. Δεν έφταιγε κάποιος τρίτος, τουλάχιστον μόνο σε αυτό μπορώ να την εμπιστεύομαι πια.Έκανα σαφώς λάθη στη πορεία, μα δεν θα την πρόδιδα έτσι ποτέ. Έφυγε στην αρχή αυτού που νόμιζα πως θα ήταν η ζωή μας, όταν την χρειαζόμουν πιο πολύ...Τώρα λέει δε με έχει ξεχάσει, θέλει να είμαστε φίλοι γιατί με αγαπάει ακόμα, κεφάλαιο που δεν έχει ξεγράψει κ.ο.κ. Ασχολείται όμως με τα δικά της και δεν έχει χρόνο ποιοτικό να επενδύσει στο να ξανακολλήσουμε τα σπασμένα. Από την άλλη θεωρεί αναζωογονητικό το όλο αυτό. Νιώθω προδωμένος όσο δε πάει, δεν ξέρω καν πια αν θέλω να ξαναπροσπαθήσουμε. Πρώτος μου έρωτας, μα υποτίθεται πως ο ένας έβλεπε στον άλλο το άλλο του μισό... Πως δε να προσπαθήσουμε αργά μετά από τόσα χρόνια όπου δεν είχαμε περάσει πάνω από τρεις μέρες χώρια;Πάνε μήνες πια, μα οι μέρες μου περνάνε σαν να μην υπήρχαν, δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, ούτε να φάω, ούτε να ξυπνάω, δεν θέλω να πάω πουθενά, ούτε καν στους γονείς μου, απεχθάνομαι πλέον τον εαυτό μου, δεν εκτιμώ τις ικανότητες μου, νιώθω πάντα άσχημα όταν πιάνω τον εαυτό μου να γελάει ή να χαίρεται στιγμιαία.Δεν θέλω καν να αναζητήσω άλλον άνθρωπο, νιώθω τόσο ανασφαλής, τόσο ευάλλωτος, τόσο ανάξιος μα πάλι θέλω τόσο πολύ μια αγκαλιά να με ηρεμήσει, κάποια να με αγαπήσει για αυτό που είμαι...Μακάρι να μπορούσα να τα σβήσω όλα από τη μνήμη μου, να τα βάλω όλα σε ένα κουτί όπως όλα τα αντικείμενα που μου τη θυμίζουν...Ξανά κλαίω... με το παραμικρό, όπως κάθε φορά που βλέπω κάποιον να χαμογελά...