Ο πρώτος κύκλος της σειράς / «ανθολογίας» με τον γενικό τίτλο American Crime Story του πολυπράγμονος Ράιαν Μέρφι (δικές του δημιουργίες επίσης το American Horror Story και το Feud μεταξύ άλλων) είχε να κάνει με την δραματοποίηση της πολύκροτης υπόθεσης και κυρίως της δίκης του O.J. Simpson που δίχασε την Αμερική εν μέσω μιας ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας πολιτικών και φυλετικών αντιπαραθέσεων.
Λίγο επειδή η προβολή της σειράς είχε συμπέσει χρονικά με το πολύωρο αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ O.J: Made in America, λίγο επειδή αδυνατούσα να συγκεντρωθώ στην λεπτομερή παράθεση στοιχείων μιας εξαντλητικής δικογραφίας και λίγο επειδή με τρομοκρατούσε η καρτούν φυσιογνωμία του Τζον Τραβόλτα (με το καραμπινάτο ποστίς και τα κομοδινί κωμικά φρύδια) στο ρόλο του δικηγόρου του O.J., είχα μείνει κρύος με το τελικό αποτέλεσμα.
Ο δεύτερος κύκλος όμως που έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες και πραγματεύεται μια άλλη «πολύκροτη» αλλά πιο μυστηριώδη (και συνεπώς πιο εύκολη στην αυθαίρετη διαχείριση της ως δραματοποίηση) υπόθεση μοιάζει εντελώς διαφορετική στον τόνο, τον ρυθμό και την ατμόσφαιρα.
Στον δεύτερο κύκλο του American Crime Story, το κυρίαρχο mood έχει να κάνει με μια αίσθηση μελαγχολίας σε συνδυασμό με μια ναρκωτική σχεδόν έλξη που πηγάζει από τη χρήση ευρυγώνιων φακών δίνοντας μια αλλόκοσμη διάσταση στα εντυπωσιακά σκηνικά.
«Η δολοφονία του Gianni Versace» ξεκινά εντυπωσιακά με μια αλληλουχία μακράς διάρκειας λήψεων ονειρικής σχεδόν υφής και αφετηρία εκείνο το μοιραίο πρωινό της 15ης Ιουλίου του 1997 όταν ο διάσημος Ιταλός σχεδιαστής μόδας εκτελέστηκε εν ψυχρώ στην είσοδο της έπαυλής του στο Μαϊάμι από τον ήδη σεσημασμένο και καταζητούμενο για άλλες δολοφονίες χωρίς προφανές κίνητρο, Άντριου Κουνάναν.
Ο 28χρονος δράστης βρέθηκε νεκρός σ΄ ένα κότερο όχι πολύ πιο μακριά από το σημείο του εγκλήματος μια εβδομάδα αργότερα. Είχε δώσει τέλος στη ζωή του με το ίδιο όπλο που σκότωσε τον Versace αλλά και άλλους τέσσερις (τουλάχιστον) άντρες τον Απρίλιο και τον Μάιο του ίδιου έτους. Ίσως η πιο αινιγματική περίπτωση κατά συρροή δολοφόνου στα αμερικανικά χρονικά, είναι η φιγούρα του Κουνάναν (λίγο Νόρμαν Μπέιτς, λίγο «American Psycho», λίγο Τομ Ρίπλεϊ, αλλά με πιο συγκεχυμένο και κατακερματισμένο ψυχοπαθολογικό προφίλ από όλους αυτούς τους κοινωνιοπαθείς ήρωες της μυθοπλασίας) που αποτελεί τον κεντρικό μοχλό ανάπτυξης της σειράς που γυρίζει νωχελικά μπρος και πίσω στον χρόνο επιχειρώντας να βρει κάποιο ξεχασμένο φως στους σκοτεινούς διαδρόμους ενός ιδιοφυούς αλλά αμετάκλητα πειραγμένου μυαλού.
Το σενάριο, το οποίο επιμελήθηκε ο Τομ Ρομπ Σμιθ (London Spy), είναι σε μεγάλο βαθμό βασισμένο στο βιβλίο "Vulgar Favors" (Χυδαίες χάρες) της δημοσιογράφου Maureen Orth, η οποία σημείωνε πριν μερικά χρόνια σ΄ ένα σχετικό άρθρο της στο Vanity Fair: «Οχτώ μέρες μετά τη δολοφονία του Versace, μετά το πιο μεγάλο αποτυχημένο ανθρωποκυνηγητό στην ιστορία, ο Κουνάναν βρέθηκε σ΄ ένα ύποπτο γαλάζιο σκάφος με ένα όπλο στο χέρι και μια σφαίρα στο κεφάλι. Αμέσως μετά το φόνο του σχεδιαστή, σκιαγμένοι αστέρες όπως ο Σταλόνε και η Madonna, που είχαν επενδύσει στο South Beach του Μαϊάμι, έφυγαν τρέχοντας βάζοντας εσπευσμένα πωλητήριο στα ακίνητά τους, όπως έκανε και η οικογένεια του Versace.
Σήμερα, η Casa Casuarina λειτουργεί ως boutique hotel με κόστος διαμονής $1,000 τη βραδιά... Στο σχολικό του λεύκωμα, ο Κουνάναν – ο οποίος είχε ψηφιστεί από τους συμμαθητές του ως «ο λιγότερο πιθανός να ξεχαστεί», ενώ στην τρίτη γυμνασίου είχε ντυθεί Πρίγκηπας Κάρολος και είχε βάλει τη μάνα του να του φέρει αστακό αστο σχολείο για να γευματίσει με συμμαθήτριά του ντυμένη Πριγκίπισσα Νταϊάνα - είχε γράψει για τον εαυτό του "après mois, le déluge" (μετά από μένα, το χάος).
Πολλοί έχουν αναρωτηθεί αν τέτοιες φαινομενικά φανταστικά βιογραφικά στοιχεία, είναι αληθινά. Είναι. Ο Κουνάναν ήταν τόσο γεμάτος με οργή και τόσο εμμονικός στο κυνήγι της φήμης που ήταν διατεθειμένος να σκοτώσει γι' αυτό. Ποιος ξέρει; Σήμερα, μπορεί να έβρισκε διέξοδο στο θυμό και το μίσος του τρολάροντας τον Versace στα social media...»
Όχι ότι δεν γίνεται απόπειρα σκιαγράφησης του ιστορικού / πολιτισμικού πλαισίου της εποχής (τη θέση του ρατσισμού και των ακραίων πολιτικών αναταράξεων του πρώτου κύκλου παίρνουν εδώ η ομοφοβία, ο πανικός του AIDS και τα δικαιώματα των γκέι) στον δεύτερο αυτό κύκλο του American Crime Story, το κυρίαρχο mood όμως εδώ έχει να κάνει με μια αίσθηση μελαγχολίας σε συνδυασμό με μια ναρκωτική σχεδόν έλξη που πηγάζει από τη χρήση ευρυγώνιων φακών δίνοντας μια αλλόκοσμη διάσταση στα εντυπωσιακά σκηνικά.
Ίσως όμως το πιο ισχυρό ατού του κύκλου αυτού, είναι το καστ. Και όχι μόνο ο Έντγκαρ Ραμίρεζ που είναι «φτυστός» ο Versace και ο Ντάρεν Κρις στο ρόλο του τραγικού τελικά Άντριου Κουνάναν. Ο Ρίκι Μάρτιν είναι απολύτως επαρκής και συγκινητικός ως Αντόνιο ντ΄ Αμίκο (ο σύντροφος για είκοσι χρόνια του σχεδιαστή), ενώ η Πενέλοπε Κρουζ παρουσιάζεται ιδιαίτερα εμπνευσμένη και στιβαρή στο ρόλο της Ντονατέλα, της χαροκαμένης αδελφής του σχεδιαστή, η οποία έφτασε όμως τη φίρμα σε επίπεδα επιτυχίας που ούτε είχε καν διανοηθεί ο ρομαντικός αδελφός της.
σχόλια