ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η δική μου ιστορία ίσως να μην έχει αρχή και τέλος.Σα να προυπήρχε,να το έζησα, να χάθηκε για να ξανάρθει.. Βγαίνοντας από μια χρονιά γεμάτη αποτυχίες, χωρισμούς, κρίσεις πανικού που με είχαν κάνει να χάσω τον εαυτό μου, να φοβάμαι συνεχώς και να είμαι κουμπωμένη , γνώρισα τον πιο περίεργο άντρα, έναν τύπο βγαλμένο από ταινία, από άλλο πλανήτη μεταφορικά και από την άλλη άκρη του πλανήτη κυριολεκτικά.Βρέθηκε στην Ελλάδα τυχαία, βρεθήκαμε στην Αθήνα ακόμα πιο τυχαία, δε μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, δεν είχαμε τίποτα κοινό.Κοιταχτήκαμε αρκετή ώρα δίχως κουβέντες, συνειδητοποιήσαμε εξαρχής πώς βλέπουμε ο ένας μέσα στον άλλο,το ζήσαμε,βαθιά κι ολοκληρωτικά,ξέροντας πως δεν υπάρχει αύριο.Νιώθω τυχερή που κατάφερα στη ζωή μου να ερωτευτώ αληθινά, να ζήσω στον χρόνο και στο χώρο που δημιουργήσαμε εμείς,σα να μην ήταν πραγματικός,σαν σε άλλη διάσταση. Δεν ξέρω αν ήταν "μάγος", καλός, επικίνδυνος.. Δεν ξέρω τί δουλειά κάνει, αν είναι άγγελος ή διάβολος. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως φεύγοντας μου άφησε τη λάμψη του, αυτό το "'άσπρο σεντόνι" που με τυλίγει κάθε φορά που νιώθω φόβο ή άγχος. Και έκτοτε, ποτέ πια κρίσεις. Ισως ο έρωτας μας βγάζει όλη την ενέργεια που έχουμε μέσα μας.Δεν ξέρω αν θα τον ξαναδώ ποτέ πια. Μας χωρίζει η Γη ολόκληρη. Το "θα περιμένω" ίσως είναι ουτοπικό. Ομως κάθε φορά που θα λέω από μέσα μου "άσπρο" ξέρω καλά πως θα έρχεται κοντά μου, όπου κι αν βρίσκεται. Και ίσως, κάποια στιγμή, εμφανιστεί απρόσμενα για να συνεχίσουμε το παραμύθι μας.Έως τότε, θα κοιτάμε απλά τον ίδιο ουρανό.Σ'ευχαριστώ που μου θύμισες να ΖΩ.