ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συναντώ συχνά άτομα με έντονα συμπτώματα ναρκισσισμού. Ξέρετε, αυτά τα τυπάκια που αρχικά κάνουν καλή εντύπωση για να ανακαλύψεις μετά ότι δεν έχουν συναισθήματα/συμπόνια για κανένα, δεν αντέχουν την κριτική, "φουσκώνουν" τα κατορθώματά τους, επιζητούν το θαυμασμό όλων, δηλώνουν "πολύ ξεχωριστοί" και το πιστεύουν ακράδαντα παρότι δεν είναι Mozart, υποτιμούν ό,τι κάνουν οι άλλοι, φαντάζονται μεγαλειώδη/τρελά πράγματα για τον εαυτό τους κλπ. Ναι, έχω διαβάσει ότι όλοι μας είμαστε λίγο νάρκισσοι αλλά εδώ μιλάμε για τις παθολογικές καταστάσεις - το τονίζω. Και έχω επίσης διαβάσει ότι η διαταραχή αυτή εμφανίζεται ολοένα και συχνότερα. Παραδέχομαι ότι κάνω την προσπάθειά μου μαζί τους γιατί πάντα αμφιβάλλω για την κρίση μου. Και θέλω να γνωρίζω κόσμο. Και έχω και μια δική μου αντίληψη των καλών τρόπων: να πω μια καλή κουβέντα (και 2 και 3...), να ακούσω, να βγω με τον άλλο πολλές φορές - και στην αρχή όλα κυλάνε μια χαρά. Μετά ψάχνω να βρω την έξοδο. Αν το έχετε ζήσει, ξέρετε...Τί άλλο να κάνω; Θα ήθελα τη γνώμη σας, και αν θέλετε μοιραστείτε και κάποια εμπειρία...