ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

... καθισμένος σε ένα καφέ σε παρατηρούσα. Δίπλα σου καθόταν το αγόρι σου. Δεν τον κοιτούσες, μονάχα ρέμβαζες. Δεν μπορούσα να αντισταθώ στο βλέμμα σου και άρχισα να γράφω σε μια κόλλα χαρτί που βρήκα μπροστά μου."Τι παθαίνουν τα ζευγάρια μετά από λίγο; Η ίδια εικόνα παντού. Καθισμένοι στα cafe, δίπλα - δίπλα, αμίλητοι, σιωπηλοί, μόνοι μέσα στη δυαδικότητα εγκλωβισμένοι. Αυτή να παίζει με τα μαλλιά της και το γεμάτο μελαγχολία βλέμμα της καρφωμένο στο άπειρο. Αυτός, δίπλα της, δεν καταλαβαίνει τα σημάδια, τη μοναξιά της.Το τέλος μπορεί και να πλησιάζει.Προσπαθεί να κουβεντιάσει αλλά το μόνο που κερδίζει είναι μονολεκτικές απαντήσεις. Ούτε ένα βλέμμα. Ούτε ένα χάδι. Συνεχίζει το μοναχικό της ταξίδι, χαμένη σε σκέψεις και εικόνες αλλότριες.Ίδιο σενάριο, ίδια ιστορία, άλλοι πρωταγωνιστές. Θλίψη.Με ρωτάει ο καιρός από που θέλω να περάσειπου ακριβώς τονίζομαιστο γέρνω ή στο γερνώ;Αστειότητες.Κανένα τέλος δε γνωρίζει ορθογραφία."Αν σε ξαναδω ... θα στο δώσω!