ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...στο μετρό. Απέναντί μου, καθιστοί κι δυο στο τέλος του βαγονιού. Διάβαζα σαν ηλίθιος μέχρι τον προτελευταίο σταθμό. Και μετά σήκωσα το βλέμμα. Καστανόξανθη με πράσινα μάτια, γύρω στα 35-37,στην κορυφή της πιο αιχμηρής και πιο γλυκιάς ωριμότητας, με μια ευγένεια στις αντιδράσεις, συνεστάλη λίγο όταν αισθάνθηκε ότι την κοίταζα. Οστεώδες πρόσωπο με έντονα ζυγωματικά. Σώμα με ελαφρές καμπύλες κάτω από μια μπλε μπλούζα και μια ανοιχτόχρωμη πρασινωπή φούστα. Όχι πάνω από 1,62-1,63. Απίστευτα πόδια. Δεν της μίλησα, ενώ θα μπορούσα κάλλιστα να προσφερθώ ευγενικά να τη βοηθήσω να κουβαλήσει το τεράστιο μαύρο σακ-βουαγιάζ της μέχρι την έξοδο.Δεν της μίλησα όχι γιατί μου έριχνε δέκα χρόνια, αλλά γιατί δεν το έχω κάνει ποτέ σε τέτοιο χώρο, ούτε το έχω σκεφτεί σοβαρά, μια δεκαετία τώρα που μπάινω στο τρένο.Δεν της μίλησα γιατί μόλις σηκωθήκαμε μου κόπηκε η ανάσα, άσε που ο οργανισμός μου άρχισε να δίνει εμφανή δείγματα υγιούς αντίδρασης που εκέινη δε θα εκτιμούσε σε αυτή τη φάση.Δεν της μίλησα, κι όυτε θα γράψω στο "σε είδα" γιατί πιστεύω σε μια καθόλου αγαθής προέλευσης εντροπία που κυριαρχεί στο σύμπαν και που δεν αφήνει να συμβούν τόσο απολαυστικές συμπτώσεις.Δεν της μίλησα και θα το μετανιώνω για το υπόλοιπο της ημέρας, της εβδομάδας.Μπορεί και του μήνα.