ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

... απο την ημέρα που έφυγες... Ακομα δεν μπορω να συνηθισω οτι δεν ακουω τα παρατσουκλια που μου ειχες βγαλει απο παιδι... Ηταν πολλα αλλα ολα με τοση αγαπη. Ξερεις παντα οταν ελεγα οτι οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι και ξαναπαντρεμενοι με ρωτουσαν : " Με τον πατριο σου πως τα πατε?" Ποσο ασχημη ακουγοταν αυτη η λεξη για σενα... Και ποσοι ανθρωποι απορουσαν με την απαντηση μου... Γιατι ησουν δευτερος πατερας μου.. Κανεις δεν μπορουσε να καταλαβει οτι δεν ειχες την αναγκη για δικο σου παιδι, γιατι θεωρουσες εμενα κι ας μην ειχαμε καμια βιολογικη συγγενεια. Ποσες φορες πανω στη βιασυνη μου σε ειπα "μπαμπα" και εσκασες ενα χαμογελο χαρας κι ας ηταν περιεργη στιγμη Ησουν εκει σε ολα, σε ολη μου τη ζωη μεχρι που εφυγες... και δεν θα εισαι σε ολα οσα θα ερθουν και σε ηθελα εκει διπλα μου... Να με συμβουλευεις, να με μαλωνεις, να τσακωνομαστε , να με κριτικαρεις που δεν παταω στη σχολη και την εξεταστικη... Ζητησα βοηθεια για να δεχτω την απουσια σου και καταφερα να την εκλογικευσω, να συμβιβαστω μαζι της και σ εχω στη ζωη μου οπως θεωρω εγω καλυτερα... αλλα.... λειπεις, συνεχεια, απο παντου... Και απο τη μαμα... Που σε χρειαζεται τοσο... Θαυμαζα το κουραγιο σου, την επιμονη σου να ζησεις, να μη παραιτηθεις. Σ εβλεπα στα γενεθλια σου,στις γιορτες και ελεγα " Τωρα αυτός ειναι αρρωστος?". Σ εβλεπα και πιστευα οτι θα τα καταφερεις, πιστευα οτι θα εισαι εδω, οτι θα σταθεις στα ποδια σου και θα ξαναχαμογελασεις... Οπως τοτε ενα μηνα μετα την επεμβαση που εγινε μετασταση και τσακωθηκα με τη μαμα επειδη στην απελπισια της επανω σε ακυρωσε και πιστεψε οτι δε θα τα καταφερεις και δε το δεχτηκα.... Ηταν η πρωτη και η τελευταια φορα που τσακωθηκα μαζι της για σενα στα 20 χρονια που ησασταν μαζι... Λενε οτι μεσα απο μια απουσια ωριμαζεις, μαθαινεις τον εαυτο σου καλυτερα αλλα γαμωτο γιατι να επρεπε να φυγεις?? Θα γινοντουσαν ολα αυτα και ας μην εφευγες... Η αγάπη δεν είναι θέμα αιματολογικης συγγένειας αλλά ανθρώπου