ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι μια κοπέλα 21 ετών. Έχω καλή σχέση με τους γονείς μου. Έχω τελειώσει γραφιστική. Το όνειρό μου είναι να μπω σε μια δραματική σχολή. Κάποτε ήταν να μπω στην καλών τεχνών αλλά το παράτησα. Ίσως ξανά αρχίσω τα μαθήματα όμως. Ήμουν και είμαι καλλιτεχνική φύση, αντιδραστικό και ελεύθερο πνεύμα. Έχουμε μια οικογενειακή επιχείρηση και βοηθάω σ'αυτήν από μικρό παιδάκι. Η αδερφή μου πέρασε πρόσφατα στο πανεπιστήμιο. Η μητέρα μου έχει πέσει με τα μούτρα πάνω της, της έχει αγοράσει τα πάντα για το καινούργιο της σπίτι και δείχνει σε όλους μας πόσο περήφανη είναι για τη μικρή της κόρη. Έχω χρόνια να την κάνω περήφανη εγώ. Τελευταία φορά ήταν πολύ παλιά, όταν κέρδισα το πρώτο πανελλήνιο βραβείο στη ζωγραφική. Το αναφέρω κυρίως για να νιώσω κι εγώ λίγη δόξα.Έφτασε η ώρα να δουλέψω. Να μην έχω την επιχείρηση μας ως ένα βόλεμα. Έφτασε η ώρα να είμαι αυτόνομη, ανεξάρτητη, να βγάζω τα δικά μου χρήματα. Όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να έχει κάποιος σήμερα μια δουλειά που να αγαπά, να κερδίζει χρήματα και κυρίως να είναι μία δουλειά πάνω σε αυτό που έχει σπουδάσει. Δυστυχώς προς το παρόν δεν βρίσκω μία δουλειά πάνω στην γραφιστική. Χρειάζεται να εργαστώ χωρίς χρήματα ώστε να κάνω την πρακτική μου. Έχω όμως τεράστια ανάγκη από χρήματα αυτή την στιγμή. Οπότε η λύση είναι μια εντελώς άσχετη δουλειά. Μετά από ψάξιμο, βρήκα μια δουλειά σε ένα μικρό μπαρ, μία με δύο φορές την εβδομάδα. Την συχαίνομαι τη νύχτα αλλά μόνο εκεί κατάφερα να βρω. Η μητέρα μου λοιπόν, δε μου είπε κανένα μπράβο. Ενώ τόσο καιρό με έπρηζε να βρω μια δουλειά, έχει ξεχάσει ήδη ότι βρήκα. Προχτές που δούλεψα για πρώτη φορά στο μαγαζί και ήθελα να της πω πως τα πήγα, όταν την πλησίασα άρχισε να μου λέει για το πάρτυ που έκανε προς τιμήν της αδερφής μου για τα συγχαρήκια της εισαγωγής έχοντας ξεχάσει εντελώς ότι δούλεψα για πρώτη φορά. Χαίρομαι πολύ για την αδερφή μου και καμαρώνω, δεν την ζηλεύω με κακία. Την ζηλεύω με θαυμασμό. Αυτό που με πικραίνει είναι ότι είμαι σε μία κατάσταση που δεν ξέρω τι μπορώ και τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, όλα τα βλέπω βουνό και παντού υπάρχουν προβλήματα, και, δεν έχω ένα στήριγμα, εδώ στο σπίτι μου. Σήμερα δουλεύω πάλι. Της το είπα της μάνας μου με το που το έμαθα το πρωί. Τώρα πριν λίγο της είπα ότι χρειάζομαι κάποια χρήματα για να κουρευτώ και να βάψω τα μαλλιά μου τέλος πάντων. Ας μη βιαστείτε να πείτε ότι δεν είναι σοβαρός λόγος. Όντως δεν είναι. Απλά έκανα μια σκέψη και την ρώτησα αν μπορεί. Μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό, αλλά όπως θα καταλάβατε από τα παραπάνω, μια αλλαγή θα βοήθαγε πολύ στη βελτίωση της αυτοπεποίθησής μου. Η απάντησή της ήταν λοιπόν "βρες μια δουλειά"..."μα βρήκα" της λέω, "μια φορά δούλεψες"... δυστυχώς η μάνα μου δεν καταλαβαίνει πως οι δουλειές ή που θα είναι το μάξιμουμ 2 3 φορές την εβδομάδα σε κάποια καφετέρια ή μπαρ, ή part time καθημερινά σε κάποιο κατάστημα που βγαίνει 245 ευρώ ανά μήνα. Νομίζει λοιπόν πως όταν δουλεύει κάποιος καθημερινά βγάζει περισσότερα λεφτά. Ή ότι είναι εύκολο να βρει κανείς κάτι πάνω σε αυτό που έχει σπουδάσει. Όσο και να της εξηγήσω τις δυσκολίες που αντιμετοπίζω πάνω στην εύρεση εργασίας δεν μπορεί να με καταλάβει. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι προς το παρόν το μόνο που κατάφερα να βρω είναι σερβιτόρα με δύο μεροκάματα. Δεν έχω καμία στήριξη πάνω στα όνειρα που κάνω. Όταν κατάλαβαν πως θέλω να γίνω ηθοποιός είπαν πως είμαι μεγάλη πια. Μα είμαι μόνο 21. Γιατί πρέπει να διαλύουν και οι γονείς μου τα όνειρά μου (η μητέρα μου μόνο δηλαδή), το ότι μου τα διαλύει καθημερινά το σύστημα μου αρκεί πλήρως. Πώς μπορώ να κάνω τη μάνα μου να με εκτιμήσει σαν άνθρωπο;...