ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποτε ήμουν εκεί έξω και γνώριζα κόσμο και ερωτευόμουν. Είχα φίλους και ξημερωνόμασταν στα μπαρ.Μέχρι που ξαφνικά μια μέρα, μάλλον καλύτερα σε διάστημα ενός χρόνου όλα τελείωσαν. Παντρεύτηκαν όλοι, όλες, κάνανε παιδιά, και όπως όλοι, μα όλοι συνηθίζουν, χάθηκαν ως δια μαγείας. Σα να με περίμενε το σκοτάδι στη γωνία.Κουράστηκα να παίρνω τηλέφωνα και να συλλέγω αρνήσεις. Έτσι σταμάτησα. Οι αμέτρητες (και εξαιρετικά τολμηρές) προσπάθειες να βρω νέες παρέες, απέβησαν άκαρπες, σε σημείο να αρχίζω να φοβάμαι ότι κάτι πάει στραβά με μένα. Δεν ξέρω από πού να το μαζέψω. Τα Σαββατοκύριακα είναι πλέον εφιαλτικά, καθώς δεν βγαίνω ούτε μέχρι το μπαλκόνι. Παλιότερα έβγαινα μόνη μου, αλλά, από τότε που συνειδητοποίησα ότι πλέον οι πιο πολλές έξοδοι είναι έτσι, εγώ μόνη σε μια καφετέρια ή μπαρ, τρόμαξα και το σταμάτησα κι αυτό.Δεν μου λείπει να είμαι σε σχέση. Μου λείπει η αλητεία με γαμάτους φίλους που όταν και αν βγουν δεν θα πάρουν χυμό ανανά γιατί διασπάει τα γαμημένα οξέα γκρινιάζοντας για την πεθερά ή το αφεντικό. Απλα θα πούμε σαχλαμάρες, θα πιούμε και θα πεθάνουμε στα γέλια. Και πού ξέρεις, μπορεί (πω-πω!) και να μεθύσουμε.Πού πήγαν όλοι;