ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί ν'αρχίσω πάλι να μιλώ για έρωτες και ουρανούς φευγάτους; Άλλωστε το ξέρω... το πρωινό αγκομαχά ψάχνοντας για τα τεκμήρια της νύχτας που σαν καθρέφτης αντανακλά είδωλα αντεστραμμένα... Όνειρα-αστέρια περιτριγυρισμένα με το μαύρο του κενού. Κοίτα το... παραμονεύει έτοιμο να τα καταπιεί... για να χορτάσει τη αέναη πείνα του για εφησυχασμό! ΑΝΑΜΟΝΗ Αναζήτηση, ικανοποίηση του ναρκισσισμού μας, ωρίμανση, πραγμάτωση, ευτυχία... Έπειτα έρχεται η στιγμή που όλα τελειώνουν! Τι μαγκιά, θεέ μου, να γίνεσαι εσύ ο ίδιος ο νεκροθάφτης αυτών που λάτρεψες, αυτών που αγάπησες με τον πιο απόλυτο τρόπο!Δύναμη, οργή, θάνατος συναισθηματικός ο τρόπος ξεπεράσματος αυτών που πάνω τους στήριξες τα πάντα. Το πρωί ξυπνάς νοιώθοντας μισός, ξένος με τον χώρο, τον χρόνο, με το ίδιο σου το σώμα, με τα ίδια σου τα όνειρα. Η μέρα κυλά μεγάλη, θολή κι ασήμαντη... Ξένος ανάμεσα σε πράγματα κι ανθρώπους που κάποτε τους νόμιζες δικούς σου. "Δικούς σου" μεγάλη κουβέντα!... Τον τελευταίο καιρό νοιώθω ξένος ακόμα και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Αλλοτρίωση, αποξένωση, αδιαφορία! Κι όμως... πάντα κάπου εκεί ανάμεσα σ'όλα αυτά ξεπροβάλει δειλά και η ελπίδα. Υπεραισιοδοξία; Μάλλον προσπάθεια απομάκρυνσης απ'την τρέλα που τόσο επικίνδυνα ζυγώνει. Στο αυτοκίνητο στο δρόμο απ'το αεροδρόμιο για το σπίτι... νύχτα... το τοπίο παράξενο: δέντρα δίχως φύλλα και απ'τις δυο πλευρές του δρόμου... Γερμένος στο κάθισμα δίχως να σκέφτομαι τίποτα, τίποτα! Μόνο εκείνη η γλυκιά αίσθηση μελαγχολίας που σε κυριεύει όταν νοιώθεις πως είσαι πάλι μαζί με ανθρώπους που είχαν χαθεί για σένα και που πάλι τους ξαναβρίσκεις... εκεί... να σε περιμένουν και να χαίρονται που είσαι και πάλι κοντά τους. Μπερδεμένος! Νοιώθω πως επιστρέφω εκεί όπου ανήκω... Τα δάση, τα βουνά, τ'αστέρια... Φεύγω, πετάω. Ο χρόνος μου κόβεται στα τρία. Το παρελθόν, απολιθωμένο, βυθίζεται όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο βαθιά μεσ'τις στοές της μνήμης. Το παρόν μια έκρηξη συναισθημάτων. Το μέλλον ένας απροσδιόριστος χώρος, τόσο κοντινός πια, όσο κοντινό είναι και το δάκρυ που αργοκυλά στο πρόσωπο μου, απ'τη γη που πάνω της θα πέσει! Τι είναι αυτό που με κάνει να νοιώθω τόσο διαφορετικά; Ο χρόνος που γύρισε μια ώρα πίσω; Όχι!... όχι... μάλλον αυτό που έχει αλλάξει είναι η εικόνα του χωροχρόνου που ορίζει τη ζωή μου και όχι οι διστάσεις καθαυτές. Η εικόνα είναι συνείδηση, η εικόνα είναι χώρος και χρόνος, ανεκπλήρωτο και βίωμα, ζωή και θάνατος. Προβολή του θεμιτού στο εφικτό, στο "γιγνόμενο". "Κι είναι πάντα η νύχτα τις φωνές που πνίγει..." Έτσι νοιώθω καθώς βυθίζομαι όλο και περισσότερο μέσα στη νύχτα. Τα μπαρ εναλλάσσονται το ένα μετά το άλλο. Τα συναισθήματα το ίδιο... κι η νύχτα να μένει πάντα εκεί, μεγαλόπρεπη να με τυλίγει στην παγωνιά της σκοτεινιάς της. Όμως δεν με νοιάζει. Βλέπεις η ψυχή μου είναι τόσο μουδιασμένη, τόσο ουδέτερη, που οι εξωτερικές συνθήκες μ'αφήνουν αδιάφορο. Φωνές... φωνές και ήχοι μιας άγνωστης γλώσσας. Τα τείχη που έχω υψώσει ανάμεσα σε μένα και στην πραγματικότητα φαντάζουν ανυπέρβλητα. Πνιχτές φωνές! Κραυγές της θολής ψυχής μου δίχως αποδέκτη. Είναι κάτι στιγμές που αισθάνομαι το παρελθόν μου να με τυλίγει και να με σφίγγει σαν ένα τεράστιο πλοκάμι. Τότε, παίρνω βαθιά ανάσα, κλείνω τα μάτια και φωνάζω: "Στρέβλωση, αναπροσαρμογή, αυταπάτη" και το πλοκάμι σπάει και πέφτει ανήμπορο να αντιδράσει, μπρος στα πόδια μου. Έπειτα αποτραβιέμαι σε κάποια ευχάριστη ή μάλλον λιγότερο δυσάρεστη γωνιά του μυαλού μου και προσπαθώ να γλύψω τις πληγές μου. Όμως το σφίξιμο ήταν τόσο δυνατό και οι βεντούζες απ'το πλοκάμι τόσο μεγάλες, που το σώμα μου μετατρέπετε, τελικά, σε μια τεράστια πληγή. Τότε, απογοητευμένος, προσπαθώ να κρυφτώ στο παρόν, περιμένοντας εκεί προφυλαγμένος την προοπτική κάποιου απροσδιόριστου μέλλοντος να'ρθεί να με γιατρέψει... Όμως στο τέλος πάντα απογοητεύομαι καθώς καταλαβαίνω πως ακόμα κι αυτό το τόσο άγνωστο μέλλον εμπεριέχει ανεπεξέργαστα εκείνα τα κομμάτια του παρελθόντος που 'χα αγαπήσει περισσότερο, που μ'είχαν πληγώσει περισσότερο... Κύκλοι της ειμαρμένης. Κύκλοι δίχως κάποια συγκεκριμένη αρχή και τέλος, δίχως δυνατότητα τετραγωνισμού, φυγής και αποσύνδεσης. Όχι! Δεν πρόκειται να ξεφύγω ποτέ απ'το παρελθόν. Βλέπεις, είμαι πολύ αδύναμος και ίσως τόσο απελπιστικά εγωιστής, που ποτέ δεν θα ‘βρησκα τη δύναμη ν'αυτοκτονήσω! Όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, θα αναλωθώ στο να γλύφω τις πληγές μου!Μαζοχισμός κι ανεκπλήρωτα...Κάπου εκεί ανάμεσα κρυμμένη κι η Ελπίδα!...Ο χρόνος κυλά. Τα χιλιόμετρα το ίδιο. Η διαδρομή μακρινή. Επτακόσια χιλιόμετρα περίπου. ΚΑΘΑΡΣΗ Εκείνη... εδώ... απέναντί μου... επιτέλους! Τρέλα ,χαρά, αγαλλίαση, εγρήγορση, παρελθόν, παρόν, κοινό μέλλον, ταξίδι, έρωτας, τρυφερότητα, απογοήτευση, ομορφιά, σώμα αγαπημένο ξανά στην αγκαλιά μου, πρόσωπο θεϊκό μπροστά στο τρελαμένο βλέμμα μου, εξύψωση σε άλλες σφαίρες, αδυναμία επικοινωνίας με το χώρο, ξεπέρασμα του χρόνου. Την αγαπώ!!! Περισσότερο απ' όσο είχα ποτέ φανταστεί! Μόνο νεκρός θα πάψω να το κάνω. Τώρα καταλαβαίνω πως τόσα χρόνια κορόιδευα τον εαυτό μου... Τον εξανάγκαζα να ζει με γυναίκες που απλώς την αντικαθιστούσαν... Προσπάθεια αντιγραφής του Πρωτότυπου στα πρόσωπα κάποιων άλλων. Κρίμα... Τι είναι πιο ανώδυνο; Η ες αεί προσμονή της αλήθειας ή η ίδια η αλήθεια όσο σκληρή ή όμορφη κι αν εμφανιστεί;Ερωτήματα δίχως απαντήσεις. Έρωτας δίχως προσωπεία. Ιδρώτας... οι σφυγμοί ανεβαίνουν... ο χρόνος έχει σταματήσει... ναι... είναι δική μου! Ποτέ δεν θα την αφήσω πια, ποτέ! Φιλιά... χάδια... Στα χείλη, στο λαιμό, στο σώμα... Πόσο απαλή είναι, πόσο όμορφο είναι το μεταξένιο δέρμα της!... Τα στήθη της, στητά, ορθώνονται όλο και περισσότερο, σε κάθε φιλί, σε κάθε χάδι. Ξάφνου το χέρι μου ακουμπάει Εκεί!!! "Ο παράδεισός μου" έτσι το έλεγα κάποτε. Αυτή τη στιγμή μόνο κατανοώ πόσο καλά ξέρω την ανατομία του, τα ευαίσθητα, ανοιχτά ροδοπέταλά του, το πόσο υγρό είναι, την γεύση του, το αρχέγονο άρωμα της μήτρας της! "Η αιώνια επιστροφή"... Αέρινα μονοπάτια... ζωές μεταλλαγμένες... για λίγο... γιατί έτσι το θέλησε η νυχτιά. Γιατί... γιατί... Τα γιατί χάσκουν γεμάτα ερωτηματικά. Φοβίζουν οι απαντήσεις... ο ήλιος που καίει τα μάτια όταν τον κοιτάς... Άραγε, τι να 'ναι αυτό που μένει; Η ηδονή ή μήπως αυτοί που τη γεύτηκαν; Η πρώτη πάντα επιζεί. Οι δεύτεροι, συνήθως, διαγράφονται! Την κοιτάω: καθώς ντύνεται, καθώς βάφεται... Κινήσεις αργές, μελετημένες και ταυτόχρονα τόσο αυθόρμητες. Σεξουαλικά υπονοούμενα, ναρκισσισμός... Ο συμβολικός χαρακτήρας της ύπαρξης κλεισμένος σε μια εικόνα... την εικόνα της. Η ώρα κύλησε όμορφα. Συζήτηση, ποτό και... πάντα εκεί, απέναντί μου, η μορφή της! Αιθέρια, επιβλητική! Την κοιτώ καθώς διαφωνεί με όλους και για όλα. Ο τρόπος που κάθεται, το ντύσιμο της, το πως φτιάχνει τα μακριά μαλλιά της, οι μορφασμοί της, όλα... Όλα όσα έχω λατρέψει στη ζωή μου είναι εδώ... απέναντί μου... κι όμως νοιώθω ξένος στην καρδιά σου που κάποτε ήτανε δικιά μου. Παράξενη αγάπη... με ξεγέλασαν τα δίδυμα φεγγάρια της μορφής σου... τα χείλη σου... καθώς μου ψέλλισαν πως θα κυλήσει η μέρα. Όμως το κορμί δε φτάνει για να με ξυπνήσει! Τα χάδια σου, μοιάζουν σφραγίδες λησμονιάς. Κι η ματιά σου να μένει πάντα εκεί... απέναντί μου... θολή... να μου θυμίζει το χρόνο το λειψό. Κομμάτια... θρύψαλα... οι στιγμές που χάνονται. Ασύμμετρες, άχρωμες και τελικά ασήμαντες βυθίζονται στο άγχος που γεννά η έλλειψη. Κι αν ήτανε δική μου, τι θ'άλλαζε για μένα; Το χάδι δεν είναι ό,τι ζητώ! ...Ο Λόγος... το άστρο που θ'ανατήλει μέσα μου σαν με κοιτάξεις και μου πεις: "..." Τι άραγε σου έμεινε να πεις; Πόσο μακριά τραβάν ακόμα οι Σκυθικοί οι δρόμοι; Πότε, επιτέλους, θα σπάσουν τα δεσμά του παρελθόντος; Το σώμα κουράστηκε... Οι σκέψεις σβήνουν... όπως και η θέλησή μου για ζωή. "Κανένα βασανιστήριο δε θα με κάνει να υποφέρω... Μόνο η μνήμη!..." Έτσι δεν έγραφα σε κάποιο ποίημά μου κάποτε; Η μνήμη κι ο χρόνος, συμπληρώνω τώρα. "Άραγε να 'ναι όσα μοιάζουμε ή θωρούμε ενός ονείρου τ'όνειρο μονάχα;" Τα μπαρ εναλλάσσονται το ένα μετά το άλλο. Τα συναισθήματα παραμένουν τα ίδια. Πόσο θα 'θελα να περάσει έστω και μια στιγμή δίχως να την σκέφτομαι... δίχως να μου λείπει!... Αποκομμένος απ'τον εαυτό μου, απ'τους φίλους, απ' τον πραγματικό κόσμο. Βυθισμένος στους μύθους που εγώ δημιούργησα, στην κόλαση που συνεχίζω να ανέχομαι που συνεχίζει να με βυθίζει σ'έναν αργό, βασανιστικά πολύχρωμο θάνατο. Κάποτε πρέπει να ξεφεύγουμε απ'τους μύθους που έχουμε δημιουργήσει γύρω από τον εαυτό μας, πρέπει να απομυθοποιούμαστε. Κι όμως, τις περισσότερες φορές, όπως λέει ο Ρ. Μπαρτ, "πλανιόμαστε αδιάκοπα ανάμεσα στο αντικείμενο και την απομυθοποίησή του, ανίκανοι να το εκφράσουμε στην ολότητά του: αν διεισδύσουμε στο αντικείμενο, το απελευθερώνουμε αλλά και το καταστρέφουμε. Αν πάλι του αφήσουμε όλη τη βαρύτητά του, τότε το σεβόμαστε αλλά το αποδίδουμε μυθοποιημένο.Φαίνεται πως είμαστε καταδικασμένοι να μιλάμε με υπερβολή για την πραγματικότητα." Η μνήμη συγκεχυμένη με ρομαντισμό και ανεκπλήρωτα μας σκοτώνει. Σιγά και σταθερά. Στο τέλος τι μένει; Η μιζέρια που αντλήσαμε απ'τις αναμνήσεις μας, καθώς και τ'άλλα, που αφήσαμε να φύγουν, που προσπεράσαμε τυφλωμένοι απ'τις φαντασιώσεις μας. Σχιζοφρένεια, περιχαράκωση στον εαυτό μας, μαρασμός, αναισθησία, το αποτέλεσμα όλων αυτών. Η επόμενη μέρα... Σε κάποιο βαγόνι... Το τρένο τρέχει... φεύγω... μακριά της...Τοπίο χιονισμένο. Το απέραντο λευκό... Το μυαλό καθαρίζει. Η γαλήνη του λευκού κάθισε πάνω στην ταραγμένη μου ψυχή και την πάγωσε, την νέκρωσε. Το τρένο τρέχει... τρέχει κι εγώ φεύγω όλο και πιο μακριά, όλο και πιο μακριά της. Ομίχλη... Πεδιάδες υγρές κι εύφορες... Η γη που την μεγάλωσε... Οι μυρωδιές που έμαθε ν'αγαπά... Η έλλειψη φωτός που έμαθε ν' ανέχεται.Πύργοι ψηλοί... Γοτθικοί! Γύρω τους ιππότες σιδερόφραχτοι προσπαθούν να τους αλώσουν. Η Ιζόλδη τους κοιτά απ'το ανοιχτό της παραθύρι. Για ποιόν Τριστάνο ανέχεται τη θέα τόσου αίματος; Κραυγές... Ο Θάνατος, αγέρωχος, παραμονεύει... Τίνος ψυχή θα φτερουγίσει στο ταγάρι του; Τίνος είναι η σειρά τη μέρα να του κλέψει; Η μάχη τελείωσε... Η αγάπη πέθανε δίχως να 'χει ανθίσει. Τ'αστέρια σβήσανε δίχως να καταφέρουν να τρελάνουν αυτόν που χρόνια τώρα προσπαθούσε να τα μετρήσει. Χαρτογράφος της ύπαρξης, δραπέτης τ'ουρανού!... Ταχύτητες νοητικές που δεν κατορθώνω να ελέγξω. Αρρωσταίνω... καθώς τρέχω... φεύγω... μακριά της... Υπάρχουν κάτι στιγμές που ακόμα και τα πιο απλά πράγματα γίνονται περίπλοκα, ακατανόητα... Υπάρχουν στιγμές που οι αισθήσεις νεκρώνουν. Κάπου εκεί η μνήμη και το πάθος αρχίζουν να παίζουν το ρόλο των αισθήσεων. Ψευδαισθήσεις γαρνιρισμένες με πόνο. Οδύνη γι'αυτά που λατρεύεις, ηδονή γι'αυτά που, ακόμα κι έτσι, δεν καταφέρνουν να σε κάνουν να τα μισήσεις. Αυτοί που μένουνΚι αυτοί που φεύγουνΤεκμήρια της απουσίας μου απ'τη ζωήΚι όμως... συνεχίζω να επιβιώνω,Αυτοαναιρούμενος,Μέσα απ'το θάνατο αυτών που αγαπώ!ή κατά μία άλλη εκδοχή:...Αυτοαναιρούμενος,Δολοφονώντας αυτούς που αγαπώ! Όχι! Δεν αντέχω άλλο μακριά της... όσο κι αν με πλήγωσε... Βλέπεις η ψευδαίσθηση της Παρουσίας νεκρώνει το γεγονός της Απουσίας. "Αιώνιες επιστροφές" σ'αυτά και από αυτά, που ποτέ δεν κατάφερα να "φτάσω"...Τρέχω... φεύγω... μακριά από τον εαυτό μου... για να προφτάσω... αυτά που ποτέ δεν κατάφερα να προσπεράσω... Πυροτεχνήματα... ευχές... Ο καινούριος χρόνος με βρίσκει γυμνό... μπερδεμένο... Βαθιά ανάσα... τα μάτια κλείνουν... Η απόφαση:Ως εδώ ήταν! Τώρα είναι η στιγμή... Το παρελθόν θα απολιθωθεί ηθελημένα... Τέλος! "Ποτέ πια!" Πρέπει να διώξω απ'την ψυχή μου "το κοράκι" που καθημερινά χώνει το ράμφος του όλο και πιο βαθιά μέσα της, ξεσχίζοντάς την."...τα μάτια του είναι όμοια με τα μάτιαενός δαίμονα που ονειρεύεται,κι όπως τα περιλούζει το φως της λάμπας,στο πάτωμα σκορπίζει τη σκιά του.Κι η ψυχή μου, απ'αυτή τη σκιάπου μένει στο πάτωμα σαν κύμα απλωμένη,- ΠΟΤΕ - ΠΟΤΕ ΠΙΑ δε θα σηκωθεί."Ο Πόε ήξερε... Σάββατο πρωί. Τελευταίες στιγμές που βρίσκομαι κοντά της. Σκέφτομαι... πεθαίνω!... και φταίω εγώ, που επιμένω να σέρνω την ύπαρξή μου πίσω από χίμαιρες που ονόμασα "αγάπες". "Αιώνιες επιστροφές" στο "ιδανικό" που πέρασε από μπροστά μου με ταχύτητα φωτός... και με ρήμαξε... και με ρημάζει καθώς, ακόμα και τώρα, συνεχίζω να το κυνηγώ, δίχως να καταλαβαίνω πως έχω χάσει κάθε ελπίδα να το φτάσω καιρό τώρα. Λανθασμένος είναι ο δρόμος που τραβώ. Η ευθύνη, για τον πόνο που υφίσταται ο εαυτός μου, τεράστια. Κι όμως, το μέρισμα που μου αναλογεί θα το πληρώσω... Ο κόκκος σκόνης είναι σίγουρα ελάχιστος... Οι κλίμακες αξιών παραμένουν αδιαπραγμάτευτες... Απολογισμός... Επαναπροσδιορισμός της εαυτότητας, του εγωισμού και της αυταπάρνησης. Μια στάλα περισσότερη γνώση του εαυτού μου... "Θα μου λείψεις..." μου είπε. "Θα λείψω κι εγώ από τον εαυτό μου" θα 'θελα να συμπληρώσω. Όχι, σίγουρα δεν είμαι ο ίδιος. Όταν η καρδιά παγώνει, αλλάζει και η οπτική του χώρου. Νεκρολογία μιας χαμένης αγάπης; Όχι! Μάλλον νεκρολογία του ταριχευμένου εαυτού μου. Μούμια νεκροζώντανη, τοποθετημένη μέσα στη στεγανή, χρυσοκέντητη σαρκοφάγο της λήθης. Από 'δω μέσα θα προσμένω άλλες εποχές, καινούριους έρωτες να μ' αναστήσουν. Κι όμως, το νοιώθω, κάποιες κρύες νύχτες, που γυμνός, στην αγκαλιά μιας κάποιας ερωμένης, θα προσπαθώ μεσ'το απόλυτο της ηδονής ν'αναπαυθώ, τυμβωρύχοι μεταμφιεσμένοι σ'ερωτικά σκιρτήματα, θα'ρθούν να με σκυλέψουν! Προφητείες; Μάλλον υποθέσεις που πηγάζουν απ'την τωρινή μου απογοήτευση. Τελευταίο φιλί... Παράξενο... Όλα όσα θα ήθελα να της πω, να της δείξω, υπήρχαν σ'αυτό το φιλί! Τελευταίο βλέμμα... η πόρτα κλείνει πίσω μου. Γύρω μας τα πάντα είναι παγωμένα, όπως ακριβώς και η καρδιά μου. Το ταξίδι συνεχίζεται... ο προορισμός ζυγώνει... Η μέρα τελείωσε, οι σκέψεις μου το ίδιο. Στέρεψα... Κουράστηκα! Τα βλέφαρα κλείνουν... Ο ύπνος ήταν πάντοτε η ύστατη λύση... Αντί για επίλογο. Η θλίψη ξεσχίζει τη νυχτιά... Η θύμηση απ'το άρωμά της... Το σώμα της που μέσα του χανόμουν... Τα λόγια της που μου μάτωσαν την καρδιά... Ο χρόνος περνά θα πεις. Όμως η λήθη δεν αναγνωρίζει απουσίες. Η μνήμη δεν προσυπογράφει πεπρωμένα. Το σπέρμα, ακόμα και τώρα, εκτινάσσεται καυτό μεσ'την υγρή της μήτρα, γεμίζοντάς την με φοβίες γι'αυτά που άφησε να φύγουν και γι'άλλα... που τόλμησε να αφυπνίσει, κόβοντας λωρίδες τα όνειρά της, τυλίγοντας μ'αυτά εκείνο το αδιάφορο βλέμμα που της έριξα... τότε... λίγο πριν μου πουλήσει την ψυχή της! ...η δροσοσταλίδα θα μας σβήσει... κάποια πλαστή αυγή... Λέξεις... φράσεις... όλες αφιερωμένες σ'Αυτήν... Αυτές που έχω γράψει κι άλλες τόσες που δεν κατάφερα ν'αποτυπώσω στο χαρτί. Συναισθήματα σκορπισμένα στη μαγεία του απόλυτου λευκού... Η αγνότητα... ο θάνατος που αναπνέω καθημερινά...Σημάδια των καταπράσινων ματιών της. Ανεξίτηλες σφραγίδες χαραγμένες στα τοιχώματα της ταραγμένης μου ψυχής. Μόνον τότε θα πάψω να γράφω: όταν θα γίνει δικό μου τ'άρωμά της! Πέντε η ώρα το πρωί. Άραγε να έχει γείρει στο κρεβάτι της; Τι όνειρα, τάχα, να κρύβονται κάτω απ' τα λουλουδένια βλέφαρά της; Άραγε να έχει γείρει σε κάποιου άλλου την αγκάλη; Τον αγαπά ή μόνο τον ανέχεται; Ανώφελες ερωτήσεις... Απαντήσεις που ποτέ δεν πρόκειται να μου δοθούν. Η αυγή που ξημερώνει θα'ναι σίγουρα πλαστή! Ακόμα ένα απ'αυτά τα άχρωμα και μουντά πρωινά που συνηθίζουν τον τελευταίο καιρό να εμφανίζονται μπρος μου, αμέσως με το πρώτο άνοιγμα των ματιών μου. Η ευτυχία κι η γαλήνη δεν κατορθώνουν να εισχωρήσουν στη θαμπή πρασινάδα τους. Κοίτα τα... σβήνουν... όλο και πιο πολύ... μέρα με την ημέρα... αργά και σταθερά... Ποιος ο σκοπός της ύπαρξής τους άλλωστε; Και πιο να 'ναι εκείνο τ'ομορφότερο για να θωρούν, απ'τα δυο της μάτια που μ'αρνήθηκαν; Κρύο... Το τζάμι δακρύζει του πόθου μου τα τελευταία χνώτα... σταγόνα-σταγόνα... Υγρή αγάπη... παγωνιά!