ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλά, πολλά θέματα και σκέψεις που γυρίζουν κυρίως νύχτες στο μυαλό... τις περισσότερες φορές ίδιες. Παλιότερα πιο τακτικές, τώρα λιγότερο συχνές μα το ίδιο βαθιές. Την έχασα πριν -μετράω, ενώ ήμουν βέβαιος ότι ήξερα καλά- δώδεκα χρόνια. Εντάξει, δεν ήμουν και μικρός, ούτε και πολύ μεγάλος όμως, 22 χρονών. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα την έχανα τόσο γρήγορα και από την απαίσια αρρώστια, που ποτέ δεν της παραδεχτήκαμε. Τι να πεις, δεν ήταν μόνο το δικό μου δέσιμο μαζί της, είναι το δέσιμο με τη μάνα. Πάντα λείπει κι όσο κι αν ο πατέρας είναι εκεί και σε αγκαλιάζει, πάντα λείπει γιατί αυτή ήξερε πως κι όταν έλεγα ναι, μπορεί μέσα μου να εννοούσα όχι κι όταν έλεγα όχι, πολύ πιθανόν να εννοούσα ναι. Δε χρειαζόταν να της πω, με κοίταζε μωρέ και καταλάβαινε... Τι κι αν βριζόμαστε και κοντραριζόμαστε και μου 'σπαγε τα νεύρα κι εγώ τα δικά της... ήταν ο άνθρωπός μου, ήταν εγώ. Πώς, πού να βρω αυτή τη σχέση, μ' ένα βλέμμα να νιώθει ό,τι νιώθω; Πώς να το εξηγήσω στον καημένο τον πατέρα μου, ότι δε φταίει εκείνος που δεν μπορώ να καλύψω ούτε το ένα χιλιοστό από το κενό μαζί του... Όλοι οι άλλοι είναι κάποιοι άλλοι. Ποτέ δεν το χώνεψα κι όταν έμαθα πως δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, ήθελα να τελειώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Όχι μόνο για τη δική της ταλαιπωρία, αλλά και γιατί δεν άντεχα την αναμονή του τέλους. Ήθελα να έρθει άμεσα προτού εκφυλιστεί κι άλλο, προτού λυγίσω και καταλάβει ότι ξέρω... Κάθε φορά πριν ανοίξω την πόρτα έπαιρνα βαθιά ανάσα, ανέβαζα το μάτια προς τα πάνω, ξεβούρκωνα και έμπαινα άνετος μέσα... Εντάξει κάτι κατάφερνα, αλλά με πρόδιδε η φωνή γαμώτο μου. Έσπαγε η φωνή μου κι όταν μετά από καιρό την είδα (έλειπα από το σπίτι, ήμουν φοιτητής αλλού) όσο κι αν είχα προετοιμαστεί, δύσκολα κατάπια και της είπα: Είπαμε, μια λοίμωξη είναι που θα περάσει με την κατάλληλη αγωγή. Σιγά, μαλλιά είναι θα ξαναβγούν... Σ' όλους αυτούς τους πέντε μήνες ο πατέρας μου ήταν αυτός που της στάθηκε πραγματικά κερί αναμμένο αν και σαν αντρόγυνο είχαν πολλά προβλήματα παρ' όλη την αγάπη του ενός για τον άλλο. Μέχρι τότε για μένα ήταν η μάνα μου και τίποτα άλλο. Ο πατέρας μου ήταν απλώς ένας άνθρωπος που με αγαπούσε, αλλά δεν είχαμε πολλά πολλά. Απ' όταν έφυγε όμως και μετά ο πατέρας μου έκανε πολλά βήματα να με πλησιάσει, να με προστατεύσει, να με στηρίξει. Ήρθαμε πολύ κοντά ο ένας στον άλλο κι αυτό οφείλεται αποκλειστικά σ' εκείνον. Εγώ ήμουν πολύ κλειστός, απόμακρος, χαμένος. Δεν ξέρω, μα νιώθω τόσο τυχερός που κι οι δυο μου οι γονείς είναι τόσο σπουδαίοι άνθρωποι... μακάρι να είναι περήφανοι για μένα ακόμα κι αν δεν μπορώ να τους δώσω όλα εκείνα που θα ήθελαν...