ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να δράσει το xanax. Μπας και χαλαρώσω και μπορέσω να κάνω κατι..Άλλοι φοβούνται τα ύψη, άλλοι τις αράχνες. Μαλακίες. Όταν φοβάσαι τους ανθρώπους και την ζώη όμως, τι κάνεις; Και τον μυρίζονται τον φόβο σου, και το καταλαβαίνεις και μεγαλώνει..Και όλο λέω θα περάσει, και προσπαθώ, και περνάει για λίγο, και ελπίζω, και ψάχνω να δω άν υπήρξε έστω μια στιγμή ευτυχίας, αλλά δεν βρίσκω, και μετά ο φόβος ξαναέρχετε. Και η ελπίδα μειώνετε.Και αρχίζω να μισώ τους ανθρώπους, αλλά παράλληλα δε μου αρέσει να είμαι συνεχώς μόνος μου. Και ζηλεύω οταν διαβάζω εξομολογήσεις, ακόμα και με "αμαρτίες", προβλήματα, κόμπλεξ. Γιατί αυτοί τουλάχιστον ζουν.Θα ήθελα να είχα φίλους. Και μια κοπέλα. Και να τα μπορώ να τα μοιράζομαι αυτά μαζί τους. Ούτε κάν με την οικογένειά μου μπορώ...Και στο τέλος τι μένει; Υποχρεώσεις, Υποχρεώσεις, Υποχρεώσεις.Και μετά έχεις και το " Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά". Άσε μας ρε Καζαντζάκη...