ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξημέρωσε. Όμορφα που είναι! Μια θάλασσα πλατειά γαλήνης. Αίθριος καιρός αναμένεται και σήμερα. Δίχως ίχνος νεφών όσο πιάνει το μάτι μου. Ε λοιπόν δε θα το πιστέψεις, αλλά όσο περνάνε οι μέρες τόσο αισθάνομαι να αδειάζω και ταυτόχρονα να γεμίζω. Σε μπέρδεψα ε; κι όμως, είναι τόσο απλό! Κάθε μέρα που περνά μου λείπουν όλο και λιγότερα πράγματα από τη ζωή μου πριν. Την ίδια στιγμή προστίθενται στον κατάλογο των επιθυμιών μου νέες προτιμήσεις που ούτε καν γνώριζα ότι υπήρχαν. Θυμάσαι πόσο μανιακός ήμουν με το τσιγάρο; Έχω να καπνίσω μέρες κι ούτε που με νοιάζει! Με τον υπολογιστή θυμάσαι; ακόμα και στο κρεβάτι τον είχα για παν ενδεχόμενο. Με το τηλέφωνό μου, το iPod μου, κι όλα τα υπόλοιπα gadgets που με κατέτασσαν στην κατηγορία των hi tech εξαρτημένων; θυμάσαι; εγώ λοιπόν όσο περνάει ο καιρός τα ξεχνάω. Σαν μην τα είχα ποτέ. Τώρα ξέρεις τι μ’ αρέσει; Να με ξυπνά ο παφλασμός των κυμάτων γαργαλώντας μου τις πατούσες. Να πετάνε από πάνω μου τα γλαροπούλια κρώζοντας και να νομίζω ότι αυτό το συνονθύλευμα άγαρμπων ήχων είναι η πιο όμορφη μουσική στον κόσμο. Να τρώω λιαστό ωμό ψάρι και να βρίσκομαι πλήρης γευστικής αρμονίας. Εσείς εκεί θα το λέγατε σούσι αλλά πίστεψέ με, μπροστά στο λιαστό ψάρι, το σούσι που σερβίρουν ανέραστοι εστιάτορες είναι μια αηδία αντιβιοτικών συντηρητικών. Σε μπέρδεψα έτσι; δεν πειράζει. Κι οι εστιάτορες αυτό κάνουν αλλά το παρουσιάζουν ως καινοτομία μοριακής γαστρονομίας. Αν μου λείπεις εσύ θα αναρωτιέσαι. Δεν ξέρω. Αλήθεια. Εγώ σου λείπω; σε είχα και ποτέ; εσύ με την καριέρα σου κι εγώ με τη δική μου. Το ενδιάμεσο διάστημα ήταν η σχέση μας. Βγαίναμε συνήθως για φαγητό, συζητάγαμε για τα προβλήματα της δουλειάς, πίναμε μεταλλικό νερό, και επιστρέφαμε σπίτια μας νωρίς για να έχουμε δύναμη κι ενέργεια για το πρωί. Α ναι, αραιά και που κάναμε έρωτα βιαστικά, σκοτεινά, βαρετά, άσε που δεν σου άρεσε να σε φωνάζω Μαράκι γιατί εκτός από μπεμπέ προσφώνηση ήταν, έλεγες, και κατινίστικο. Και πώς να σε φώναζα; Μάρα που καθιέρωσες από τότε που προήχθης αλλάζοντας κι εταιρεία σε διευθύντρια δημιουργικού; Γι αυτό σου λέω, σε είχα και ποτέ; έστω και σαν Μάρα! Ας σταματήσω εδώ καλύτερα. Ωπ! Νάτη πάλι μια κουτσουλιά! Συμβολικό άραγε ή δηλωτικό μιας πραγματικότητας που μόνο εμείς δεν βλέπαμε; δεν θέλω ν’ απαντήσω. Ξέρεις, λίγο πριν το ναυάγιο άκουγα μουσική με το iPod μου. Chopin, allegro vivace από το 2ο κοντσέρτο για πιάνο. Ξέρεις πόσο ταιριάζει ο κυματισμός του πιάνου με τη βύθιση ενός πλοίου; δεν φαντάζεσαι! Γενικότερα μιλώντας όμως ο Chopin ταιριάζει με τα ναυάγια πάσης φύσεως. Έτσι δεν είναι Μαράκι; http://www.youtube.com/watch?v=MFs1XuCyTrI