ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και ναι,την ζηλεύω.Το παραδέχομαι.Την ζηλεύω γιατί,όπως φαίνεται,θα μείνει μαζί του για πολύ καιρό,ίσως και για πάντα.Την ζηλεύω γιατί η αγκαλιά της είναι το "λιμάνι" του.Αυτό που έψαχνε εκείνος σχεδόν πάντα,αυτό που ψάχνουμε όλοι μας.Πόνεσε,απογοητεύτηκε,σημαδεύτηκε,έκανε υπομονή και τελικά το βρήκε.Αυτό δεν θα έπρεπε να με παρηγορεί;Ότι είναι ευτυχισμένος μετά από τόσα που πέρασε;Ναι, με παρηγορεί,αλλά...υπάρχει πάντα ένα "αλλά"...Δεν θα μάθω ποτέ πως είναι να κοιμάμαι πλάι του,πως είναι να μιλάω μαζί του,πως είναι τόσα άλλα πράγματα με αυτόν.Νομίζω ότι δεν θα τον δω ποτέ..όλο κάτι γίνεται και χαλάει το πράγμα...αλλά τι θέλω και μπλέκομαι στα πόδια τους;Χώρος για μένα,όπως φαίνεται,δεν υπάρχει. Το ξέρω,αλλά δν λέω να το πάρω απόφαση.Δεν υπάρχει χώρος,ούτε χρόνος,ούτε λίγα λεπτά.