ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα σας διηγηθώ μία ιστορία που έζησα πριν λίγο καιρό.Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα και είπα να βγω λίγο έξω να την απολαύσω ακούγοντας μουσική απ' το mp3. Σε κάποια φάση με πλησιάζει μία συμμορία, δεν έδωσα σημασία. Άρχισαν να με περιτριγυρίζουν διασκεδάζοντας. Δεν μιλούσαν μόνο κινήσεις έκαναν. Με παρενοχλούσαν και εγώ έλεγα συνέχεια "σταματήστε", προσπαθούσα να προστατέψω τον εαυτό μου κάνοντας κινήσεις αυτοάμυνας με τα χέρια μου. Δεν υποχώρησαν και συνέχισαν να με βασανίζουν. Έφυγα Κυρία και μπήκα σπίτι μου. Δεν είπα τίποτα στους δικούς μου γιατί πίστευα ότι θα με θεωρούσαν τρελή και ότι υπερβάλλω και έτσι το κράτησα μέσα μου να με βασανίζει ψυχολογικά. Τη δεύτερη ημέρα, ξανά τα ίδια. Με ξαναπλησιάζει η συμμορία, και αρχίζει να με βασανίζει χωρίς οίκτο. Με άγγιζαν παντού... χέρια, πόδια, πρόσωπο, στήθος και στη κάτω περιοχή ενώ εγώ παράλληλα να φωνάζω και να ορύομαι. Δεν με λυπήθηκαν καθόλου. Μπαίνω στο σπίτι γιατί δεν άντεξα άλλο αυτό το μαρτύριο. Πάλι δεν είπα τίποτα στους δικούς μου γιατι δεν θα με πίστευαν. Για ακόμη μια φορά με βασάνιζε ανελέητα αυτό που πέρασα τις δύο ημέρες εκείνες. Σοκαρισμένη λοιπόν απ' αυτά τα γεγονότα, είπα "θα πατήσω πόδι" και έτσι κατέστρωσα ένα σχέδιο. Βγαινω πάλι έξω τη τρίτη μέρα και αν με ξαναπλησιάσουν και αρχίσουν τα ίδια, λέω "τέρμα αυτή που ήμουν, ΤΕΛΟΣ δε παέι άλλο αυτή η κατάσταση". Ξανά τα ίδια και τα ίδια, φωνές κτλ. Έδωσα δύο ευκαιρίες και μίση ακόμη. Μυαλό δε βάζουν ούτε παίρνουν από λόγια. Έτσι βγάζω τη παντόφλα και αρχίζω να κυνηγάω μία-μία τις μύγες όπου και στο τέλος τις σκότωσα (μπορεί και να μου ξέφυγε καμία). Αυτό ήθελα να πω να ξελαφρώσω λιγάκι.υ.γ: ειλικρινά δεν ήθελα να τις σκοτώσω αλλά με ανάγκασαν