ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από 15 χρόνια συναντώ τυχαία την πρώτη μου μεγάλη αγάπη.Ετοιμαζόταν να παντρευτεί και από λόγους "τεχνικούς" ο γάμος αναβλήθηκε. Εγώ χωρισμένη με παιδιά. Συναντιόμαστε και είμαστε σίγουροι, μετά από 3 ώρες ατελείωτης κουβέντας, ότι φίλοι δεν μπορούμε νάμαστε (ο χωρισμός μας ήταν λόγω ανωτέρας βίας όχι γιατί υπήρχαν διαφορές και ναι συνέβη το μοιραίο/-καταλαβαίνετε τί εννοώ). Με κυνήγησε για να βγούμε καθότι είχα ενδοιασμούς. Συνεχίζουμε να επικοινωνούμε με τηλέφωνα μηνύματα. Ξαναβγαίνουμε κάποιες φορές και η κατάληξη είναι πάντα η ίδια. Του λείπω, με σκέφτεται, μου λέει για την ζωή του, την οικογένειά του, τα οικονομικά του και γενικά πράγματα που δεν λες στον καθένα. Ταυτόχρονως λέει ότι προχωράμε γρήγορα ότι πρέπει να μας δώσουμε χρόνο, (κυρίως σε αυτόν θα πω εγώ). Όταν τον ρώτησα ευθέως τί σκέφτεται (γιατί η θέση μας δεν είναι απλή) μου λέει ότι δεν ξέρει, ότι έχει προσωπικά προβλήματα....Θα σου τηλεφωνήσω και μετά καμία επικοινωνία.....Να πω την αλήθεια δεν του τόχα για τόσο γαιδούρι (δεν μου είχε δώσει ποτέ τέτοιο δικαίωμα αλλά....ποτέ δεν είναι αργά- τίνα πω). Δεν είναι δύσκολο να πεις δεν θέλω να σε ξαναδω ή να πεις θέλω χρόνο να σκεφτώ. Μεγάλα παιδιά είμαστε. Καμία ιδέα; Να περιμένω ή να τον ξεγράψω με συνοπτικές διαδικασίες...(στην δεύτερη περίπτωση νάστε σίγουροι- θα τον βρίσω)