ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πραγματικά δεν ξέρω αν αυτό που άθελα μου κάνω είναι...ευχή ή κατάρα. Πρώτα για εμένα τον ίδιο(είμαι δεκαεφτά χρονών)και ύστερα για τον δέκτη. Να σας εξηγήσω λοιπόν. . . Να φταίει η νοσταλγία για αγάπη και συντροφιά?(όμως να μου πεις δεν έμεινα και ποτέ χωρίς προτάσεις), να φταίει κάποια ''ανωριμότητα'' μου?...απλά τι γίνεται, σε μια μου σχέση(ακόμα αν αυτή είναι ''τύπου σχέση'', δλδ να βγαίνουμε απλά και να έχουμε κάποιον να μοιραζόμαστε τις ορέξεις μας), δίνω τόοοοσα πολλά στον άλλον(σιγουριά, οτι βλέπω μόνο τα δικά του μάτια, αγάπη, χάδια....μέεεελια)ακόμα αν αυτός για μένα είναι μια σχέση δεκανοίκι. Τι να πω....δε προσπιούμαι, αλλά το άτομο με το οποίο είμαι(είτε άσχημο,είτε ομορφο,είτε μεγάλο, είτε μικρό)μου βγαίνει πάντα να του δίνω πολλάαα....! σε σημείο να πνίγεται και πολλές φορες. το θέμα μου όμως ειναι οτι ακομα αν ο αλλος για μενα δεν ειναι το αλλο το μισο μου...του δινω τοσα πολλα...που και εγω πιστευω πως ειναι ο μοναδικος ανθρωπος για μενα(καμια φορα). φαινομαι τοσοοοο πολυ κολλημενος και ερωτευμενος.γιατι μου συμβαινει αυτο....το χει καποιος???