Είναι ένα τραγούδι – σχόλιο στο σήμερα με έναν ιδιαίτερο «α λα παλαιά» τρόπο. Θα κυκλοφορήσει επίσημα την ερχόμενη εβδομάδα, αλλά είχα την τύχη να το ακούσω λίγο νωρίτερα. ήθελα κάποιοι άνθρωποι να το ακούσουν πιο πριν.
Ο Νίκος Μωραϊτης που υπογράφει τους στίχους και την παραγωγή, μου μίλησε για το πώς αποφάσισε να γράψει το Κάτι Ελλάδες:
Σκεφτόμουν ότι τις εποχές της μεγάλης φτώχειας, υπήρχαν τραγούδια που μιλούσαν γι' αυτό. Τη δεκαετία του '60 π.χ.. Σήμερα, σαν να ντρεπόμαστε ή να φοβόμαστε οι δημιουργοί να γράψουμε γι' αυτό, παρότι η εικόνα ανθρώπων που ζουν δίπλα σε έναν σκουπιδοντενεκέ ή που εργάζονται σκληρά για το κομμένο μεροκάματο είναι μία εικόνα οικεία πια. Η πρώτη σκέψη ήταν αυτή. Μπορώ να γράψω γι' αυτό; Μπορώ να το χωρέσω σε στίχο;
Η δεύτερη σκέψη είναι η εξής τρελή: αν έγραφα ένα τέτοιο τραγούδι, θα ήθελα να το έλεγε η Μπέλλου, να ήταν μια συνέχεια από τα Λαϊκά Προάστια ("τα σπίτια είναι χαμηλά" κλπ). Έτσι, μόλις γράψαμε το τραγούδι με τον νέο (και εξαιρετικό) συνθέτη Νίκο Μερτζάνο της ομάδας της Μικρής Άρκτου, απευθύνθηκα σε ό,τι πιο κοντά στην Μπέλλου ξέρω: σε αυτή τη φοβερή, ανεπεξέργαστη "βουνίσια" Δάφνη Λέμπερου, που εμφανιζόταν με το κλαρίνο της και τη μαγκιά της στη Σπείρα Σπείρα του Σταμάτη Κραουνάκη.
Έτσι βγήκε ένα τραγούδι για το σήμερα, αλλά με το άρωμα το παλιό.
Τελευταία σκέψη: Δεν είμαι εργάτης, δεν περνάω τη μέρα μου στην καρότσα ενός φορτηγού, αλλά πέρα από τη ζωή που βιώνεις υπάρχει και εκείνη των άλλων που σε πληγώνει. Άλλωστε αυτό μπορεί και κάνει το τραγούδι. Μιλάει για τη ζωή των αλλλονών. Μακάρι να τα καταφέραμε.
«Κάτω απ' τις παράγκες
κάτω απ' τα γιαπιά
ζούνε κάτι Ελλάδες
σαν θηρία, σαν θηρία
Κι όταν πια ξεσπάσουν
δε θα είναι αργά
έτσι γράφεις πάντα
Ιστορία με τα δάχτυλα...»
σχόλια