ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σημερα επινα μια μπυρα με τη γνωστη παρεα στο γνωστο μαγαζι με τη γνωστη μουσικη τους γνωστους ανθρωπους και θυμηθηκα το ποιημα του Καβαφη το οσο μπορεις που το διαβαζα στο δημοτικο ακομα και ας μην καταλαβαινα τι ελεγε. Σηκωθηκα πηρα τσαντες κλειδια πληρωσα βγηκα απο το μαγαζι σχεδον τρεχοντας και γυρισα σπιτι.Μιση ωρα καθομουν με κλειστα φωτα, τα κλειδια στο χερι και τα πραγματα στο πατωμα, μιση ωρα προσπαθουσα να καταλαβω που το εχασα. Τι κανω λαθος.Νεα ωραια, μορφωμενη, μ ανθρωπους να μ αγαπαν αλλα σχεδον ποτε ευτυχισμενη.Ποτε δεν ενιωσα εκεινο μωρε, εκεινο που λενε ερωτα τεραστιο κομματι. Αυτο ελειπε. Παντα ελεγα εκεινον θελω και κανεναν αλλο, καμια ελπιδα για κανεναν αλλον. Τι καταλαβα. Που βρεθηκα, που κατεληξα, πουθενα. Αυτο ηταν κυρια μου θα κανεις μια καινουργια αρχη σβησε τα παντα αλλαξε αριθμους ξεκινα κατι καινουργιο φρεσκο. Αν μπορουσα να το φωναξω θα το φωναζα αλλα καλα ειναι και εδω.Οχι πλεον δεν μου αρκει να μενω σ αυτο τον σταθμο, βαρεθηκα. ναι βαρεθηκα. Θα θελα να σου στειλω μνμ να σου πω οτι σ ερωτευτηκα, οτι σε περιμενα, οτι εκανα υπομονη, οτι θα θελα εστω και λιγο να σε νοιαζω αλλα φτανει. Δε μπορω αλλο. Και μ αλλη σε ειδα και τις αγκαλιες σου αντεξα και τα περιεργα σου βλεματα και τον εαυτο μου παραμυθιαζα οτι σ ενδιαφερω αλλα δε μπορω αλλο. Δεν αντεχω στην ιδεα πλεον οτι ουτε καν απο το μυαλο σου δε περναω. Ναι το ξερω οτι δε σε νοιαζει αλλα φευγω κυριε μου. Φευγω και ευτυχως φευγω σαν κυρια.