ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι τρομερός ο αντίκτυπος που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στην ψυχή σου.Το πως μπορούν μερικές στιγμές με έναν σχεδόν άγνωστο άνθρωπο να φωλιάσουν μέσα σου και να αποκτήσουν μια δισυπόστατη φύση...Άνθος και αγκάθι, καταφύγιο και φυλακή. Και κάπου εκεί το υποσυνείδητο δημιουργεί τα σκηνικά για την παράσταση. Ρόλοι, διάλογοι και σκηνοθεσία. Κριτικοί η ψυχρή λογική που προκαλέι πόνο.Πόνο γιατί τελικά είσαι μόνος. Μονόλογος χωρίς κοινό. Σχεδόν παραλογισμός, όταν όλα αυτά είναι μονόπλευρα και παίζεις-παλεύεις μόνος, έχοντας εναποθέσει κάθε ελπίδα ευτυχίας σε έναν άλλο άνθρωπο, σε μια άλλη ψυχή. Ευάλωτος όσο ποτέ δεν συγχωρείς τον εαυτό σου που του επέτρεψες να φτάσει σε αυτήν την κατάσταση, που άλλαξες, που χάθηκες σε χάρτινα σκηνικά και φανταστικές σκηνές και περιστάσεις. Πόσο κενό, πόσο άδικο χωρίς ανταπόκριση; Όταν το συνειδητοποιείς θες τα φώτα να κλείσουν και οι κουρτίνες να πέσουν. Να βυθιστείς στο απόλυτο σκοτάδι.Η πραγματικότητα όμως είναι πως μόνο όταν νιώθεις είσαι Άνθρωπος. Μόνο όταν έχεις ρόλο είσαι ηθοποιός. Και από το να μείνεις μακριά από το σανίδι καλύτερα να έχεις τον μονόλογο που εσένα τον ίδιο σε γεμίζει, ακόμα κι αν σε κάνει ψυχική και συναισθηματική ανεμοδούρα.....Και εξάλλου, καλύτερος είναι ένας παράξενος μονόλογος παρά μια φθηνή επιθεώρηση.