ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

θελω να γινω οπως ημουν..πριν 12 μηνες..με το χαμογελο στα χειλη, με αισιοδοξιαοτιδηποτε προβλημα αντιμετωπιζα το αντιμετωπιζα με αισιοδοξιακαι ελεγα ''οκ,8α περασει θα τα καταφερω, τοσα εχω καταφερει''και τα καταφερνα και εκανα περιφανο τον ευατον μου.και επερνα δυναμη και συνεχιζα.μεχρι που ηρ8ε μια μερα που εχασα την γη κατω απο τα ποδια μου.βγηκαν οι εξετασεις του μπαμπα μου.οχι καλες,κακιστες.....απλα δεν ηθελα να το πιστεψω.απλα δεν το πιστευα.δεν ειχα δει τον πατερα μου ποτε να κλαιει...ηταν αυτοσ παντα δυνατος,κα8ε δυσκολια την αντιπετωπιζε με δυναμη και τα καταφερνε παντα...ακουσα μια μερα κρυφα να μιλαει με την μαμα μου και να της λεει ''θα πε8ανω, δεν θελω να πεθανω..θελω να καμαρωσω τα παιδια μου τωρα που τελειωσαν με τις σχολες τους να χτιζουν την ζωη τους οπως την ονειρευτηκαν και να τα βλεπω, γυναικα μου δεν 8ελω να πεθανω'' και τον ακουσα να κλαιει για πρωτη φορα...τοτε συνιδιτοποιησα τι ειχε συμβει στην οικογενεια μου...επρεπε να αντιμετωπισουμε οχι ενα οικονομικο προβλημα,το οποιο λυνεται, αλλα μια αρρωστια σοβαρη...ο καιρος περασε..ο μπαμπας μου καταφερε να το ξεπερασει και αυτο οπως καθε δυσκολια...ειναι καλα!!ειχα ορκιστει τοτε, πωσ τον πατερα μου 8α τον κανω περιφανο καποτε..ομως, απο τοτε εχω παρατισει τα οπλα δεν κανς τπτ, δεν κυνιγαω κανενα ονειρο..δεν εχω πλεον ονειρα...ειμαι τοσο μικρη και δεν εχω ονειρα?μια ζωη ειχα,και τα κυνηγουσα...τωρα τι???τι ακριβως κανω στην ζωη μου?τιποτα....ειμαι αρνιτικη με ολους και με ολα..ναι εγω που παντα εδινα οθηση στους αλλους να κανουν οτι αγαπανε,τα ονειρα τους..και εμεινα εγω τωρα χωρις αυτα..ειναι τραγικο ενα παιδι 24 χρονων να μην εχει ονειρα, να μην ξερει γιατι ζει....θελω να γινω οπως ημουν...ποτε δεν ειχα πολλα (υλικα αγαθα) ειχα ομως τα ονειρα μου που τα κυνηγουσα,ΕΙΧΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟΝ ΜΟΥ και ημουν τοσο ηρεμη και ευτυχισμενη....ειμαι δυστυχισμενη και φοραω μια μασκα να διχνω σε ολουσ καλα...ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΜΩΣ!!!!!!