ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μην με κράξετε. Δεν μου έχει ξανατύχει. Και δεν έγινε πρόστυχα. Ούτε προσχεδιασμένα. Μου λείπει από τότε που πήρα το Πτυχίο μου και χωρίσανε οι δρόμοι μας. Εγώ Ελβετία, αυτός Αγγλία. Μου λείπει όχι κάτι σύνθετο, αλλά απλό. Τον εμπιστευόμουν, ήξερε και ήξερα όλα τα μυστικά, χωρίς δέσμευση, χωρίς προσποίηση, αυτό μου λείπει, αυτό έγινε έρωτας. Δεν του το είπα. Ποτέ. Δεν τον ξανασυνάντησα. Ποτέ. Όσο και να προσπάθησε να με συναντήσει, εδώ και 6 χρόνια. Ποτέ. Αρχικά βρέθηκα σε πανικό. Πάντα. Μέσα μου και γύρω μου ντροπή. Παντού. Προσευχές και τάματα. Κρυβόμουν, ένιωθα ότι θα τον συναντήσω από κάπου και θα ξεφτιλιστώ. Αυτό φοβόμουν. Τώρα όχι πια. Αν με ρωτήσει,θα του το πω γιατί εξαφανίστηκα. Ας το ξέρει. Το τεκμήριο της αθωτότητάς μου είναι ο πανικός μου εδώ και 6 χρόνια. Μη με σταυρώσετε. Δεν θα αλλάξετε κάτι. Ναι. Θα το πω, γιατί έχω μια ελπίδα πως έτσι και απελευθερωθεί η αλήθεια, θα ξεφτίσει η ανάγκη, θα γονατίσει το πάθοςμ θα σπάσει το καυλόσπυρο...και επιτέλους θα τελειώσω μια και καλή. Δεν είμαι σίγουρος εάν είναι έρωτας, εάν είναι κάτι ναρκισιστικό, εάν είμαι παρτάλι ή εάν έχω χάσει τη μπάλα. Παίζει να συμβαίνουν όλα μαζί. Απλά και αληθινά? Τον ερωτεύθηκα. Μη με ρωτήσε εάν μετανιώνω......