29.11.2012 | 01:03
ειμαι δειλη. φοβαμαι να αγαπησω. και τρομαζω με τον εαυτο μου
τους τελευταιους μηνες, εχουν παιχτει λιγα και μετρια αισθηματικα.. βλεπω ομως τον εαυτο μου ικανο να σβηνει τα παντα και να αποστασιοποιειται γρηγορα και με μεγαλη ευκολια απο καταστασεις που φαινεται να μην τραβανε..δεν το χω σε τιποτα, πλεον, να τραβηξω Χ στα παντα μολις συνειδητοποιησω οτι κατι δεν παει καλα.. ο Γ. δεν ειχε ξεπερασει την πρωην του???? Χο Ι. αργησε να παρει τηλεφωνο???? Χκαποτε, θα ευχομουν να μπορουσα να το κανω αυτο... τωρα, ομως, απλα φρικαρω.. νιωθω πως, συναισθηματικα, εχω γινει ενα πειθαναγκαστικο ζωο, που φοβαται να ρισκαρει, να θιξει το εγω του...εχω να ερωτευτω πολυ καιρο...ο εγωισμος μου εχει σκληρυνει... καθε φορα πλεον γινεται το ιδιο: ενδιαφερον αγορι/ψιλοσχεση/κατι παει στραβα/εκνευριζομαι,απογοητευομαι/ακυρωνω ο,τι νιωθω, φευγω.. και φτου ξανα απο την αρχη/....καμια δευτερη ευκαιριαειμαι δειληκαι νιωθω πως θα μεινω για παντα ενας μιζερος,μοναχικος ανθρωπος...φοβαμαι να αγαπησω///