ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είναι πολύ διαφορετική τελευταία, 27 χρόνια όλο έκρινε τις επιλογές μου αυστηρά και μου έλεγε οτι δεν είμαι ικανή για τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν οτι δεν της έλεγα τίποτα για τη ζωή μου γιατί δεν άντεχα τα σχόλια της. Είχα μαζέψει πάρα πολύ θυμό μέσα μου, ήμουνα τυπική μαζί της και δεν ήθελα να τη δώ την έπαιρνα κανένα τηλέφωνο να ρωτήσω τι κάνει αλλά ως εκεί. Φοβόμουνα να της πώ πως νιώθω, φοβόμουνα την αντιδραση της, σκεφτόμουνα οτι δεν θα το παραδεχόταν και δεν έλεγα τίποτα.Πριν από μερικούς μήνες δεν άντεξα άλλο της είπα γιατί δεν θέλω να τη δώ από το τηλέφωνο, οτι με ενοχλούν αυτά που λέει και οτι δεν ξέρω πότε θα πάω. Περίμενα να θυμώσει και να μου πεί άσχημα λόγια, αλλά αντέδρασε αλλίως. Άρχισε να κλαίει και να ζητάει συγνώμη και έκλαιγα και γώ. Μετά το σκέφτηκα πολλές φορές και αποφάσισα να τη συγχωρέσω γιατί είναι από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου και μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια είναι το σημείο αναφοράς μου. Αυτό που είμαι. Ένιωθα μισή χωρίς τους γονείς μου. Αναγνώρισα τα καλά που μου έδωσε, την επιμονή, τη δύναμη, την περιέργεια και όσο για τα κακά τη συγχώρεσα γιατί αναγνώρισα οτι πολλά από αυτά είχαν να κάνουν με τα βιώματα της που δεν ήταν οτι καλύτερο, οτι έιχε πολύ άγχος και πίεση όταν μας μεγάλωνε και οτι αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή το θεωρούσε καλό. Είμαι σίγουρη οτι αν το έκανε ξανά θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Τώρα μιλάμε σαν φίλες, πηγαίνω να τη δώ συχνά και της λέω όταν με ενοχλεί κάτι. Εγκρίνει τις επιλογές μου και όλο με ενθαρύνει να κάνω καινούργια πράγματα. Την αγαπώ πάρα πολύ τη μαμά μου.