ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βράδυ Τετάρτης, μόνη στο διαμέρισμά μου στο Λονδίνο. Κάθομαι και συλλογίζομαι πόσα έχουν αλλάξει τα τελευταία τρία χρόνια, τότε που ξυπνούσα κάθε μέρα και ήμουν ευτυχισμένη.Έπαιρνα το τρόλει το 5 από την ΑΣΟΕΕ και τον έβρισκα στη Νομική. Πηγαίναμε για φαγητό, 1 ώρα μαζί του αρκούσε να με κάνει χαρούμενη για όλη τη μέρα. Μιλούσαμε για τα μεγαλεπίβολα σχέδια μας και ονειρευόμασταν το μέλλον. Το μέλλον είναι τώρα παρόν, εγώ κυνηγάω την καριέρα μου στην Ευρώπη και αυτός το διδακτορικό στην Αμερική. Τα σχέδια που κάναμε παίρνουν σάρκα και οστά αλλά για κάποιον περίεργο λόγο δεν νιώθει κανένας μας ευτυχισμένος πια. Το σκαιπ υποκατέστησε τα γεύματα στο Φασόλι και τον καφέ στο Θησείο, αντί να αντικρίζουμε μαζί τη θάλασσα στο Φάληρο περνάμε την μέρα μας κοιτώντας μια οθόνη. Εκεί που τον έβλεπα κάθε μέρα και δεν τον χόρταινα, τώρα περιμένω τις 5 μέρες που θα είμαι Ελλάδα για να ξεκλέψω στιγμές μαζί του.Γνωρίζω δεκάδες αγόρια κάθε μήνα, πιο όμορφα και πιο πλούσια από αυτόν. Κανένα δεν με ενθουσιάζει. Όλο λέω στους φίλους μου ότι κανένας δεν δεν μου φαίνεται γοητευτικός. Στην πραγματικότητα, κανένας δεν θα είναι ποτέ τόσο γοητευτικός όσο εκείνος, γιατί απλά δεν θα είναι ΕΚΕΙΝΟΣ.Αλήθεια, δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να πετυχαίνεις όλα όσα είχες ονειρευτεί και να συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν ήταν αυτά που θα σε έκαναν ευτυχισμένο... Ξέρω όμως ότι μια μέρα θα γυρίσω πίσω, εγώ και όλοι μου οι φίλοι που σκορπίστηκαν σε όλες τις γωνιές του κόσμου σαν τα φύλλα που σκορπάει ο άνεμος. Θα γυρίσουμε γιατί δεν θα μας αρκεί να ονειρευόμαστε τον ήλιο που καίει, τη θάλασσα στα νησιά, τον καφέ την Κυριακή στην Πλάκα, το καλοκαιρινό αεράκι τα βράδια του Ιούνη, το φαγητό με την οικογένεια τις Κυριακές.Θα γυρίσει και Αυτός και θα χτίσουμε το μέλλον μας μαζί στα μέρη που μεγαλώσαμε, χωρίς ερωτηματικά για το αύριο, χωρίς εμπόδια και αεροπλάνα.Θα το αναρτήσω τελικά το ποστ, μήπως το δεις ποτέ και καταλάβεις πόσα νιώθω για σένα...