ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μου... 3 εβδομάδες έμειναν. Και θα φύγεις. Για ενα ολόκληρο εξάμηνο στο Λονδίνο. Κι εγώ θα μείνω εδώ. Να περιμένω. Να τρελαίνομαι καμιά φορά τα βράδια του Φλεβάρη, που θα έχω άγχος για την τελευταία εξεταστική μου. Η τα πρωινά που θα ξυπνάω στις 8 να πάω στη δουλειά και δε θα με παιρνεις για καλημέρα. Που θα σου λέω οτι σ αγαπάω όσο τίποτα και μέσα μου θα φοβάμαι μήν πάει κάτι στραβά, μην είναι αλήθεια το μάτια που δε βλέπονται. Μη θαμπωθείς από τη ζωή εκεί. Είσαι μικρούλης και μπορεί να συμβεί. Που θα μου λείπεις αρρωστημένα όταν θα γυρνάω το βράδυ σπίτι και θα θέλω μόνο μια αγκαλιά σου. Αλλα δε θα στο λέω. Και πόσες φορες θα σε δω που άδεια δε θα μου δώσουν για κανένα λογο απ τη δουλειά. 3 βδομάδες έμειναν. Κι εκεί θα σταματήσει ο χρόνος για μένα. Σε 3 εβδομάδες. Πως οταν έχω να σε δω 2 μέρες σε πιάνω στην αγκαλιά μου και σε λιώνω από τη λαχτάρα μου. Πως θα αντέξουμε τόσο καιρό; Ελα να το παλέψουμε μάτια μου... Δε συναντάς τέτοιους ανθρώπους κάθε μέρα...