ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ορισμένες φορές θέλω να πάρω ένα μαχαίρι και να μου το καρφώσω, ανάμεσα στους πνεύμονες. Μπας και αναπνεύσω επιτέλους.Ορισμένες φορές, θέλω να πέσω από το μπαλκόνι, για να δω πώς είναι να πετάει κανείς ελεύθερος.Ενώ τρώω, σκέφτομαι πώς θα ήταν αν κάρφωνα το πιρούνι στο πόδι μου ή στο κεφάλι μου. Πώς θα ένοιωθα αν με στραγγάλιζα.Το είχα δοκιμάσει το τελευταίο, αλλά στο τέλος ο "κανονικός μου εαυτός" επανήλθε. Ο εαυτός που όλοι νομίζουν ότι ξέρουν.Κανείς δεν ξέρει. Ορισμένες φορές βλέπω τον κόσμο να γίνεται κόκκινος. Και συνειδητοποιώ ότι είμαι εγώ που θέλω να τον κάνει έτσι.Θέλω να τα σπάσω όλα. Όταν προχωράω στο μετρό και κάποιος με σκουντάει χωρίς να ζητάει καν συγγνώμη, θα θελα τόσο πολύ να είχα την ελευθερία να τον στραγγαλίσω. Εν ψυχρώ. Και δεν θα ένοιωθα καν τύψεις. Το ίδιο ισχύει για όλους όσους με περιτριγυρίζουν. Ορισμένες φορές νοιώθω τόσο θυμό. Θα θελα να τους κάνω όλους να υποφέρουν, να πονέσουν. Και όταν φαντάζομαι την απόλαυση της ησυχίας που θα ακολουθούσε νοιώθω τόσο αηδιαστικά ωραία.Ορισμένες φορές, σκέφτομαι πως θα ήθελα να εξαφανιστώ. Επειδή φοβάμαι ότι καμιά μέρα θα μου γυρίσει το μάτι και θα αρχίσω να σκοτώνω όποιον βρεθεί μπροστά μου. Και μετά θα καταστρέψω κι εμένα. Επειδή ο σαδιστικός μου εαυτός είναι τόσο ευχάριστος.Τρελαίνομαι. Ορισμένες μέρες νοιώθω ότι τρελαίνομαι.Βασικά κάθε μέρα. Συνέχεια.