ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαν σημερα, τα τελευταια 4 χρονια με πιανει ενα σφιξιμο στην καρδια λες και κατι μου συμβαινει. Καθομαι και διαβαζω αρθρα και βλεπω βιντεο και ακουω τραγουδια για τον Αλεξη και κλαιω. Υποσυνειδητα, συνειδητα δεν ξερω. Παντως κλαιω. Δεν τον ειχα γνωρισει ποτε και σε καποιον μπορει να φαινεται ανουσιο το οτι νιωθω τοσο εντονα συναισθηματα. Ομως τα νιωθω, και τα νιωθουμε ολοι μας. Σε μια χωρα που μερα με την μερα καταστρεφεται, που δεν υπαρχει πλεον ελπιδα και χαρα και ζωη υπαρχουν ανθρωποι που θελουν να τα αλλαξουν ολα αυτα. Αλλα δεν μπορουν. Ή ισως το σωμα και πολυ περισσοτερο η ψυχη ειναι μουδιασμενη απο τα πολλαπλα χτυπηματα που δεχεται καθημερινα και δεν μιλαω για τα οικονομικα, μιλαω για τα χτυπηματα της παρακμης και της μιζεριας. Και καθομαι λοιπον εγω εδω στον καναπε μου και κλαιω για το 15χρονο παιδι που πεθανε απο την πυρα αστυνομικου πριν 4 χρονια. Και νιωθω πως δεν μπορω να κανω τιποτα για αυτο. Να παω στην πορεια να μου πεταξουν μολοτωφ στο κεφαλι? Δεν κανουμε τιποτα ετσι. Οπως αποδεικνυεται καθημερινα η βια δεν ειναι τροπος. Δεν πετυχαινουμε τιποτα. Απλως πεφτουμε στα ματια των "ισχυρων". Βλεπω ταινιες και διαβαζω βιβλια με επαναστασεις και ξερω πως δεν ειναι ετσι η πραγματικοτητα αλλα θα μπορουσε να ειναι! Ποσο ακομα απλα θα σκιβουμε το κεφαλι και θα περιμενουμε? Περιμενουμε για ΤΙ? Να ερθει ουρανοκατεβατη η πανακεια, να λυθουν ετσι απλα ολα μας τα προβληματα? Οσο αισιοδοξη κι αν ειμαι δεν ειναι ετσι τα πραγματα και δεν θα ειναι ποτε ετσι. Ημαρτον... Αλλα εγω θελω να μιλησω για τον Αλεξη, σε σενα αγαπητε αγνωστε που διαβαζεις αυτο το μεθυσμενο παραληρημα, θελω να σου μιλησω για τον Αλεξη. Δεν τον ηξερα και δεν τον γνωρισα ποτε μου. Και πριν τον θανατο του δεν ειχα καταλαβει τι σημαινει θανατος. Πριν 4 χρονια, σαν σημερα, του εστειλα αιτημα φιλιας στο τοτε δημοφιλες Hi5 και συνειδητοποιησα πως δεν θα το απαντουσε ποτε. Οσο χαζο κι αν ακουγεται ετσι καταλαβα τι εστι θανατος. Και τοτε ηταν η πρωτη φορα που εκλαψα για τον Αλεξη, ενα παιδι μοναχα 1 χρονο μεγαλυτερο μου που δεν θα αραζε ποτε ξανα με τους φιλους του ή που δεν θα εδινε ποτε πανελληνιες ή που δεν θα επαιρνε ποτε διπλωμα οδηγησης ή που δεν θα παντρευοταν ποτε, δεν θα γινοταν ποτε πατερας, δεν θα υπηρχε ποτε ξανα. Ειχα διαβασει σε ενα αρθρο πως μια μερα πριν πεθανει ο Αλεξης ειχε πει σε μια φιλη του πως “Εγώ δεν είμαι σίγουρος τι θα γίνω. Αλλά θα μάθουν όλοι το όνομά μου. Θα το δεις. Εγώ θα γίνω διάσημος μια μέρα». Μια μέρα μετά. Τραγικη ειρωνεια ετσι δεν ειναι?Σκεφτομαι και εγω η ιδια πως εχω αλλαξει μεσα σε 4 χρονια. Και ειναι τρομαχτικη αλλαγη, προς το καλυτερο θαρρω. Και σκεφτομαι -ολο σκεφτομαι γαμωτο- ποσο θα ειχε αλλαξει ο Αλεξης ή ο οποιος Αλεξης, καποιος που δεν υπαρχει πια. Μπορει σημερα να ειναι η μερα που πεθανε ο Αλεξης, και μπορει και εγω η ιδια να χρησημοποιω αυτο το ονομα και εσυ να νομιζεις πως μιλαω μονο για τον Αλεξη Γρηγοροπουλο ως οντοτητα. Αλλα εγω μιλαω για τον Αλεξη ως ιδεα. Η ιδεα που εχει βασιστει πανω σε αυτο το παιδι. Μια ιδεα που ισως και να μπορει να φερει την αλλαγη. Ο Αλεξης ειναι η αγανακτηση μας, η λυπη μας, ο φοβος μας, η αγαπη που νιωθουμε, το μισος που νιωθουμε, ολα τα συναισθηματα και οι σκεψεις που μας ταρασσουν, μας φοβιζουν και μας αφυπνουν. Ο Αλεξης ζει, και για οσο ζει θα ζει και αυτη η ιδεα γιατι οπως εχει πει και καποιος επαναστατης σε καποια ταινια: "Behind this mask there is more than just flesh. Beneath this mask is an idea. And ideas are bulletproof." VΚαι εσυ, αγαπητε αγνωστε, και εγω και αυτος ο τυπος παραδιπλα συνεχιζουμε στην ζωη. Αλλα τι κανουμε? Ζουμε? Αν ζεις, ή εστω αν πιστευεις πως ζεις εισαι σε καλο δρομο. Αλλα εγω δεν ζω. Και καθομαι και κλαιω μεθυσμενη στον καναπε μου. Αλλα δεν γινεται να παρακμαζεις για παντα, να αργοσβηνεις μεσα στην μιζερια σου για παντα. Που θα παει, θα ξυπνησουμε. Ευελπιστω πως θα ξυπνησουμε. Οχι για κανεναν αλλο λογο, για μας και για τον Αλεξη...