ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

όλοι αυτοί οι μύθοι για το τέλος του κόσμου υπάρχουν για να μας θυμίζουν το φθαρτό της ανθρώπινης ύπαρξης; Αν συνειδητοποιούσαμε ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα; Αν επιτέλους καταλαβαίναμε ότι δεν υπάρχει το αύριο και ότι έχουμε μόνο μία γ***η ζωή; Ότι για την ακρίβεια όπως δεν υπάρχει το μέλλον, έτσι δεν υπάρχει ούτε το παρελθόν. Γιατί τώρα είναι που ζω. Τώρα είναι που ονειρεύομαι και σ'αγαπώ. Τώρα θέλω να σε αγγίξω. Τότε πόσα σ'αγαπώ, ευχαριστώ και συγνώμες θα λέγαμε; Πόσες απέραντες σφιχτές αγκαλιές θα δίναμε; Πόσα τηλέφωνα θα πέρναμε; Είστε να κάνουμε ένα πείραμα; Ζούμε τις επόμενες μέρες σαν να είναι οι τελευταίες μας; Σαν όντως ο κόσμος θα καταστραφεί στις 21/12; Ας σηκωθούμε από τον άνετο καναπέ μας, ας ξεπεράσουμε τους φόβους μας και ας πάψουμε επιτέλους να κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας. Να χορέψουμε όπως δεν έχουμε χορέψει ποτέ και ας μην ξέρουμε τα βήματα. Να βγούμε όμορφες βόλτες στην Αθήνα και ας βρέχει. Να μιλήσουμε στον/ην όμορφο/η που βλέπουμε στο μετρό και ας ντρεπόμαστε. Είστε; Και με το τέλος του χρόνου να κάνουμε και τους απολογισμούς μας.