ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εις μάτην μία εξομολόγηση.Έμοιαζε τόσο με δική σου.Ευχόμουν να ήταν δική σου.Ακόμη και ο τρόπος που έγραφες,οι λέξεις.Ανόητοι,χείμαρρος...Πόσο θα ήθελα να ήσουν εσύ και να αποφάσιζες να μου πεις πόσο ανόητοι είμαστε που τόσο καιρό ζούμε χώρια;Πόσο θα ήθελα να με συγχωρούσες και να το παίρναμε απ'την αρχή;Πόσο μου λείπεις γαμώτο;Δεν ξαπαπατάω στα Εξάρχεια όμως!Εκεί είσαι παντού,σε κάθε γωνία,σε κάθε στενό και μετά στο μετρό,στις σκάλες και μετά ξανά στο Σύνταγμα σε διαφορετικές πλευρές,ήσουν και σήμερα απέναντι,χαμογελούσες όπως πάντα.Στο τέλος βγαίνοντας από το μετρό,έσαιρνα στο δρόμο τα βήματα μου,να είσαι σε κάθε στιγμή και να μην είσαι πουθενα.Σε ερωτεύτηκα,έστω και αργά.