ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και τωρα που εχω την προσοχη σου... Και διανυουμε την τελευταια ολοκληρη μερα του κοσμου, της ανθρωποτητας. Και ειμαι σπιτι μου. Παντα σπιτι μου. Και αποφασισα να βαλω να πιω ρακη. Και σκεφτομαι, αν οι Μαγια ειχαν δικιο, εχουμε μοναχα καποιες ωρες να ζησουμε. Σαν το τραγουδι των Βητα Πεις "40 ωρες πριν". Καθε φορα που ακουγα αυτο το τραγουδι σκεφτομουνα τι θα εκανα εγω. Και η αληθεια ειναι πως απο ολα αυτα που ειχα οραματιστει δεν εχω κανει σχεδον τιποτα. Ουτε διπλωμα πηρα, ουτε φιλι κατω απ την βροχη ειχα, ουτε ειχα ποτε μου σχεση, μια ζεστη αγκαλια. Και πινω αλλο ενα σφηνακι ρακη και νιωθω ενα βαρος στους ωμους μου. Και πινω κι αλλο, κι αλλο και εγινα κωλος. Κωλος μια ζωη. Θελω να κανω πραγματα ρε γαμω την πουτανα μου. Δεν θελω να καθομαι αδρανης στο σπιτι μου ή στη σχολη ή καπου, οπουδηποτε. Αν αυριο ο κοσμος καταστραφει ποιος θα με θυμαται; Αλλα να μου πεις ολοι πεθαμενοι θα ειμαστε οποτε ποιο το νοημα; Αλλα εγω βρισκω το νοημα στο να αφησω κατι πισω. Και αναβω κι ενα τσιγαρο και πινω αλλη λιγη ρακη, να φυγει το βαρος απ τους ωμους μου. Αυτο το βαρος που ειναι σαν να πεφτουν ολες οι εγνοιες του κοσμου πανω μου και με πατανε προς τα κατω μεχρι να με κανουν ενα με το εδαφος, με το χωμα. Και δεν εχω ερωτευτει ποτε μου. Και δεν εχω κανει ποτε σχεση. Δεν εχω παει στην Αφρικη. Και ολα αυτα ποτε θα γινουν; Λες και θα ξυπνησω το Σαββατο με τοση χαρα που δεν θα χω πεθανει και θα αρχισω να κανω ολα αυτα που θελω να κανω πριν πεθανω; Ας μην τρεφω τις αυταπατες που εχουν ριζωθει στον εγκεφαλο μου. Αλλα και να πεθαινα, και να χανομουν δεν θα το καταλαβαινα. Οχι οτι πιστευω σε ολες αυτες τις μαλακιες αλλα λεμε τωρα... Κουβεντα να γινεται. Και πινω αλλο ενα σφηνακι. Τελικα η απαισιοδοξια δεν ειναι καλος φιλος ουτε του αλκοολ ουτε των ναρκωτικων ουτε κανενος. Πινοντας ή καπνιζοντας δεν θα ξεφυγεις απο αυτο το συναισθημα. Απλα θα το μουδιασεις οσο μπορεις. Και αρχισαν να μουδιαζουν και οι ωμοι μου. Και μεσα σε ενα δωματιο γεματο καπνο και με ομορφη μουσικη να ακουγεται απο πισω συνειδητοποιω πως υπαρχει τοση παρακμη. Παντου, ακομα και μεσα σε εμας τους ιδιους. Πανω απ ολα μεσα μας. Απλα προσπαθουμε να την κρυψουμε. Τελειωσε και το τσιγαρο. Και παω να βαλω αλλο ενα σφηνακι και χινω την ρακη πανω στον υπολογιστη. Παρακμη. Αλλα ετσι ειμαι. Και συνειδητοποιω οτι θελω να γινω συγγραφεας. Και οτι θελω να πεσω απο ενα αεροπλανο και να ζησω σε καποια αλλη χωρα και να κανω διαλογισμο και να ειμαι πληρης και να ειμαι ελευθερη. Και παω να αναψω αλλο ενα τσιγαρο αλλα ο αναπτηρας πεθανε. Και αναβω το ενα σπιρτο μετα απο το αλλο αλλα η αναπνοη μου τα σβηνει. Και μου τελειωσαν και τα σπιρτα. Και αντε τωρα να βρω αναπτηρα... Θελω να γνωρισω τον κοσμο, οχι μεσα απο ταινιες, βιβλια και ποιηματα αλλα μεσα απο τα ιδια μου τα ματια. Ποτε θα γινει αυτο; Βαρεθηκα να ειμαι αδρανης. Με βασανιζουν οι σκεψεις μου, δεν μπορω πια ουτε να κοιμηθω ευκολα. Γιατι σκεφτομαι. Και ονειρευομαι με τα ματια ανοιχτα, η ψευδαισθηση οτι ολα ειναι ετσι οπως θελεις να ειναι. Οτι ολα ειναι σωστα. Αλλα μετα χωρις να το καταλαβω μεσα στο χαος των σκεψεων μου πεφτω για υπνο και ξυπναω μετα απο 13 ωρες και εχω σκοτωσει την μιση μερα. Και νιωθω χαρα γιατι σε λιγες ωρες παλι θα ειμαι παλι στο κρεβατι μου. Αντε να περασω και απο την σχολη να το παιξω κοινωνικη και ευχαριστη και μετα παλι σπιτι, παλι στη μιζερια. Αλλα τι σου λεω και σενα τωρα; Σε εσενα, που ισως και να διαβασες αυτο το μεθυσμενο παραληρημα θελω να σου δωσω μια ευχη. Σου ευχομαι να μην νιωσεις ποτε απελπιστικα και βασανιστικα μονος. Να εισαι παντα χαρουμενος και να βρεις αυτο που ψαχνεις. Γιατι σιγουρα ψαχνεις κατι. Ολοι μας ψαχνουμε κατι... Και επηρεασμενη ισως απο το πνευμα των "γιορτων" θελω να σου πω πως σ´αγαπω ομορφε αγνωστε. Και σου δινω μια αγκαλια. Μια ζεστη, σφιχτη αγκαλια. Ελα παρτην! Την νιωθεις; Εγω την νιωθω. Και δεν νιωθω πια τοσο μονη...