ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον αγαπώ πολύ, είμαστε χρόνια μαζί και αυτός με αγαπάει. Μόνο που εγώ μένω σε μεγάλη πόλη και αυτός σε χωριό και τώρα μου λέει να αποφασίσω αν θα πάω να μείνω εκεί γιατί δεν πάει άλλο. Λόγικο να μου το λέει αλλά μου το θέτει εκβιαστικά, θέλει λέει να αποφασίσω άμεσα και αν δεν αποφασίσω δεν θέλει να πάμε και ταξίδι που είχαμε κανονίσει.Εμένα αυτός ο τρόπος του μου χτυπάει καμπανάκια, κάτι δεν μου αρέσει. Δεν μου αρέσει που με πιέζει έτσι και με εκβιάζει και ακόμα μια φορά με κρεμάει για το ταξίδι (το 'χει ξανακάνει). Κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μου με κρατάει, μια επιφύλαξη ότι η συμπεριφορά του είναι λάθος, επιπόλαιη, πιέζει για να πάρει αυτό που θέλει.Για μένα είναι δύσκολο να πάω, με τη δουλειά μου τι θα γίνει? Ξεκίνημα από το μηδέν στο περιβάλλον του χωριού που φοβάμαι ότι θα με πνίξει. "Δεν τον αγαπάς αρκετά", θα πουν κάποιοι αλλιώς δεν θα είχες τέτοια κολλήματα. Τον αγαπώ πολύ θα πω εγώ, έχω ζήσει μακριά του και δεν το αντέχω. Όμως φοβάμαι την τόσο μεγάλη αλλαγή, δεν έχω ζήσει σε χωριό και μου αρέσει στην πόλη που μπορώ να κάνω διάφορες δραστηριότητες και πράγματα. Οι κοντινοί μου άνθρωποι λένε ότι δεν μου πάει και δύσκολα θα την παλέψω. Με τη δουλεία, τι? Μπορώ να ζητήσω μετάθεση αλλά ίσως χρειαστεί να κάνω και 100 χλμ κάθε μέρα (και δεν οδηγώ κιόλας). Το σκεφτόμουνα, το επεξεργαζόμουν καιρό τώρα, απόλυτα αρνητικη στην ιδέα δεν ήμουν αλλά ήταν και αυτός ο τρόπος του σήμερα που με κάνει να αναρωτιέμαι μήπως το μετανιώσω...Αυτός δεν μπορεί να έρθει γιατί έχει δική του δουλειά εκεί. Παράλληλα, στη δουλειά μου δεν την παλέυω άλλο, νιώθω ότι χαραμίζω τη ζωή μου. Έτσι μου 'ρχεται να τα βροντήξω όλα και να φύγω αλλά να παω που, να κάνω τι?? Όσο και να τον αγαπώ φοβάμαι μη βρεθώ με κανα κουτσουβελο στο χωριο να μαραζώνω...αλλά και μόνη πάλι θα μαραζώσω...Αδιέξοδο, ασφυξία, βοήθεια, μια πόρτα...