ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουμε τόσα πολλά κοινά τελικά,με αυτο το παραληρηματικό αίσθημα της μοναξιάς να καρυφώνεται τούτο το τελευταίο υγρό πρωινό,της τελευταίας μέρας του χρόνου,πίσω από οθόνες φωτεινές κρυμένοι στο σκοτάδι της ασφάλειας μας,που θα ευχόμουν να σας ανακάλυπτα ξεχωριστά έναν-έναν ή και όλους μαζί σε μυσταγωγία πρωτογενή,μακριά από τετριμμένες συναντήσεις και βαρετές συζητήσεις και έτσι χωρίς τελεία,όπως το κείμενο αυτό,να αφήσουμε τους εαυτούς μας χαλαρούς χωρίς ενδοιασμούς και σύνδρομα της λογικής και να εκφραστούμε όπως ποτέ ξανά,όπως πρέπει..Πότε θα σταματήσει να βρέχει στάχτη επιτέλους?