ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

νιώθεις μόνη;εγω καθόλου.Εχω όλα αυτα τα πλαστικα συναιασθηματα, πουδεν με σπρωχνουν να γευτω τιποτα.Κι εσυ μ’αυτα πολεμάς;Ή μήπως προτιμάς να τα ονομάσουμε διαφανή,για να φανεί πιο αναίμακτο;Κι επειδή τυγχάνειτα δέντρα εμπρός απο τον ουρανόνα μου κόβουν την θέα,θα σε παρακαλούσανα μην κάνεις ξανά τα ρούχα μου να μυρίζουν έτσι.Μήπως η πόρτα του διαδρόμου πρέπει να κλείσειαυτήν του δωματίου μουκαι μαζί μ’αυτό να ελευθερώσει την σκέψη μου;Μήπως οι ώρες που περνάμε στο τζάκι,να έμοιαζαν με τα αντικρυστά κούτσουραπου περιμένουν την σειρά τους;Περάσαν χρόνια.Θα περάσουν άλλα τόσα;Κόψε τα παιδιά στην μέση.Το κρεββάτι.Την ψυχή σου.Την μισή ζωή σου.