ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν με παρεξηγήσετε να πω ότι (ευτυχώς) έχω ζήσει 2 μεγάλους έρωτες και μερικές καλές σχέσεις, δεν είμαι εντελώς άσχετος αλλά σίγουρα δεν είμαι ο πιο έμπειρος και ερωτίλος εδώ μέσα.. Όπως επίσης, να παρακαλέσω να απαντήσουν άτομα που έχουν κάτι να πουν, είναι κάτι που πραγματικά με απασχολεί. Είμαι λοιπόν άνθρωπος που έδινα πάντα πολύ μεγάλη βάση στο πόσο θέλω μία κοπέλα για να κάνω κάτι μαζί της. Ακόμα και αν δε μου άρεσε κάτι πάνω της, έστω κάτι μικρό, ή αν δεν με απασχολούσε κάθε μέρα, συνήθως δεν συνέχιζα, όχι λόγω σνομπ, ούτε λόγω τελειομανείας, απλά πάντα ήθελα με αυτή που είμαι να είμαι ερωτευμένος από την αρχή, να την θέλω σαν τρελλός. Μετά το τέλος της τελευταίας μου σχέσης, όπου λόγω μεγάλου μήκους και πολλών αλλαγών αλλά και γενικών προβλημάτων ήθελα τον χρόνο μου, πλέον μπορώ να πω ότι αναζητώ μία κοπέλα στη ζωή μου, όσο και αν μου αρέσει και η ζωή του εργένη (στα 31 είμαι). Και εδώ έρχεται το πρόβλημα. Υπάρχει μία κοπέλα που από ότι φαίνεται εκδηλώνει ενδιαφέρον αλλά εγώ δε μπορώ να πω ότι είμαι τρελλαμένος μαζί της. Μου αρέσει αρκετά, αλλά δεν τρελλαίνομαι. Έχω μπει λίγο στο τριπάκι (φυσικά) πλέον μετά από τόσες μέρες που επικοινωνούμε αλλά ακόμα και αν αύριο σταματήσει να επικοινωνεί δε θα νιώσω και ιδιαίτερα άσχημα. Και εδώ έρχεται η ερώτηση προς όλους εσάς, άντρες γυναίκες. Επειδή βλέπω και άλλους φίλους μου που αρπάζουν ότι ευκαιρία βρουν και όπου τους βγει.. Μήπως δεν πρέπει να περιμένουμε τον έρωτα; Μήπως αυτός που θα έρθει μόνος του λόγω μίας καλής (ενδεχομένως πάντα) σχέσης, ο φυσικός δηλαδή, όχι ο κεραυνοβόλος θα είναι και καλύτερος, πιο "πραγματικός"; Μήπως μεγαλώνοντας γινόμαστε πιο κυνικοί, πιο προστατευτικοί και ρεαλιστές και μας είναι πιο δύσκολο να ερωτευτούμε εύκολα σε σχέση με τη νεανική μας ηλικία; Μήπως αυτός είναι πλέον ο τρόπος; Πολύ φοβάμαι ότι χωρίς να το καταλάβω, έχασα πολύ χρόνο μέσα στις σκέψεις μου, χωρίς να πάρω χαμπάρι ότι μεγαλώνω, βάζω νέα στάνταρ και ενδεχομένως γίνομαι και λιγότερο ευκολόπιστος, τόσο με τους άλλους όσο και με τα συναισθήματα που παράγει ο εαυτός μου. Τι κάνεται οι περισσότεροι; Βαράτε όπου βρείτε και ότι βγει; (εννοείται κρατάμε κάποια προσχήματα ε, δε μιλάω για ότι τύχει.. κάτι θα πρέπει να μας αρέσει και πάλι). Γιατί αν περιμένουμε τον έρωτα προκαταβολικά, κάτι μου λέει πως θα αργήσει αρκετά..