ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θελω να ειμαι χαρουμενη. Θεωρω πως αυτο για μενα σημαινει να αγαπηθω. Θελω την σιγουρια της συντροφιας. Το θεμα ομως ειναι πως τον τελευταιο καιρο νιωθω λες κ δεν εχω συναισθηματα. Νιωθω μια νεκρα κ ενα απεραντο χαος μεσα μου. Το τιποτα. Δεν ξερω τι να κανω. Ωρες ωρες παθαινω κατι, ολα τα ακουω αργα, τις ομιλιες, την μουσικη, την σκεψη μου σαν να βρισκομαι σε slo-mo αλλα ακουω ολους τους απροσωπους ηχους να ουρλιαζουν μεσα στο κεφαλι μου. Το κουνουπι, την τηλεοραση, το ρολοι. Και μουδιαζω. Δεν νιωθω τιποτα. Δεν ξερω τι μου συμβαινει. Φοβαμαι. Τα ματια μου πρησμενα. Βλεπω το ειδωλο μου κ τρομαζω. Αν και ειχα σταματησει να κλαιω για ενα διαστημα τωρα τελευταια εχω αρχισει παλι. Δεν ξερω γιατι. Αλλα αν και τις περισσοτερες ωρες της ημερας νιωθω μια απεριγραπτη χαρα ή αλλιως μαλακυνση, οταν γυρναω σπιτι μου με πιανει μια τρομερη μελαγχολια και ενα αγχος. Δεν μπορω να αναπνευσω. Θελω να ουρλιαξω αλλα η φωνη μου δεν βγαινει. Και οποτε βγει χτυπαει εμενα. Ποναω. Το σωμα μου ταλαιπωρημενο. Αισθανομαι πως με εγκλωβιζει και αυτο. Το ρολοι στον τοιχο χτυπαει τα δευτερολεπτα κ ο ηχος με υπνωτιζει. Τικ τικ τικ τικ. Κανει κρυο εξω, που να παω; Το μονο που χρειαζομαι ειναι μια αγκαλια κ λιγη τρυφεροτητα. Χρειαζομαι την αθωοτητα ενος εφηβικου ερωτα. Ειμαι μικρη ακομα. Αλλα μεγαλωσα αποτομα. Δεν το θελω πια ομως. Ειμαι μικρη ακομα. Θελω μια αγκαλια και ενα φιλι. Και καποιον να μου πει: "Τιποτα, κοιμησου ο αερας ηταν. Κοιμησου αγαπη μου". Αλλα δεν ειναι κανεις εδω. Οποτε κουλουριαζομαι. Και κλαιω. Δεν μπορω να κοιμηθω. Σκεφτομαι. Σκεφτομαι ο,τι εχω πει και ο,τι εχω κανει αλλα και ολα αυτα που θα θελα να πω κ που θα θελα να κανω. Ονειρευομαι με τα ματια ανοιχτα. Και μετα απο ωρες αναπολησης με παιρνει ο υπνος και χανομαι για ενα 12ωρο. Δεν μπορω αλλο. Θελω να φυγω. Αλλα φοβαμαι. Οποτε μενω.