ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

δεν θα το καταλάβεις ποτέ...πως από την στιγμή που σε πρωτογνώρισα έγινα δικός σου...ήξερα πως με θες...μα ποτέ δεν μου είπες τίποτα το ουσιαστικό...πέρα το ότι θες να γνωριστούμε καλύτερα...μα δεν το επιδίωξες ποτέ σου όσες προσπάθειες και να έκανα...αλλά και πάλι όλο κάτι μας εμπόδιζε, είτε εμένα είτε εσένα και όλα αυτά από τους ίδιους μας τους εαυτούς...μου πήρες όλο τον αέρα μέχρι που άρχησα να ασφυκτειώ...άρχησα να χάνομαι,να πονάω και να φοβάμαι...τα πάλεψα και τα ξεπέρασα όλα αυτά μα δεν ξέρω αν είναι αρκετά...λένε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...εγώ ακόμα πιστεύω,ακόμα ελπίΖΩ...μα μου φαίνεται πως πρέπει να σε αφήσω...και κάτι ακόμα, ίσως τελικά το να κρατάς πίστη και ελπίδα για τα καλύτερα,ίσως αυτό να είναι το νόημα της ζωής,ίσως και για αυτό να λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...γιατί η ελπίδα μας δίνει το θάρος, το κουράγιο και την δύναμη να προσπαθούμε ακόμα..εις το επανειδήν δεσποινής!!!Υ.Γ όποτε και να είναι αυτό, όπου και να είναι, θα σε έχω πάντα στο μυαλό μου, θα είσαι η μόνη σκέψη που θα μου δίνει δύναμη να ελπίζω για το καλύτερο...