ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα πήγα στην κηδεία ενός φίλου. Νέο παιδί ήταν, πολύ κρίμας.Όσο περίμενα έξω από την εκκλησία την ώρα που έψελνε ο παππάς με πλησιάζει μια κυρία γύρω στα 65 και μου πιάνει την κουβέντα:-Είστε εδώ για το παιδί μέσα;-Ναι.-Δικός μας ήταν; Δικό μας παιδί;-Τι εννοείτε;-Δικό μας, Ελληνάκι;Σάστισα γιατί δεν ήμουν σίγουρη, αλλά ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί κι όλας.-Ναι, Έλληνας ήταν.-Κρίμας τα νέα παιδιά φεύγουν. Ασχολιόταν με κάτι καλλιτεχνικό;-Ναι, με τη μουσική.-Α, γι'αυτό σας είδα όλους εδώ που ήρθατε είστε πιο, είστε . . .-Ναι, είμαστε εναλλακτικοί τύποι. . .-Συλληπητήρια να ζήσετε να τον θυμάστε. Έχω έρθει κι εγώ για κηδεία. Να ζήσετε να τον θυμάστε.-Σας ευχαριστούμε, κι εσείς το δικό σας άτομο.Μετά από λίγο ήρθε άλλη μια και με ρώτησε αν κηδεύουν αγόρι ή κορίτσι και φάνηκε να θέλει να μάθει διάφορα, αλλά της το έκοψα.Ήταν η 2η φορά που πήγα σε κηδεία. Σε όλες έτσι γίνετε; Έρχονται άγνωστα και αγενέστατα άτομα με μηδενικό σεβασμό για το άτομο που έχεις χάσει για να κάνουν το κομμάτι τους;Πού είναι οι άνθρωποι;