ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κυρίως από τα χρόνια του δημοτικού και μετά, ένα πράγμα θυμάμαι εντονότερα από τα υπόλοιπα.Περίεργα βλέμματα και ανθρώπους να μπερδεύουν το φύλο μου.Δεν έχω καμία γενετική ανωμαλία. Δεν μου βγαίνει κανένα απόλυτα θηλυκό ντύσιμο (αντίστοιχα και κανένα απόλυτα ανδρικό), δεν νιώθω άνετα βαμμένη και δεν έχω μεγάλο στήθος, έτσι ωστε να ξεχωρίζω.Υπήρχαν άνθρωποι διακριτικοί, να μαζεύονται με το που καταλαβαίνουν οτι έκαναν λάθος, άλλοι περισσότερο αναίσθητοι να ρωτάνε δυνατά εάν όντως κατάλαβαν καλά. Ως παιδί πέρασα απ' όλες τις αντιδράσεις: Και θύμωσα, και στεναχωρήθηκα και προσπάθησα να αδιαφορήσω και έφτασα στα όριά μου.Μεγαλώνοντας κατάλαβα και τη σεξουαλικότητά μου. Είμαι ομοφυλόφιλη, βλέποντας όμως άλλες ομοφυλόφιλες κοπέλες, δεν μπορώ να εντάξω τον εαυτό μου ούτε στις ιδιαίτερα θηλυκες, ούτε στις ανδροπρεπείς. Μεγαλώνοντας το σκεφτόμουν όλο και λιγότερο. Όταν τελείωσα το σχολείο και πέρασα στο πανεπιστήμιο ο κύκλος μου άνοιξε, έκανα παρέα με ανθρώπους που έδειχναν οτι με αποδέχονται.Όμως και σήμερα, μετά από χρόνια που (νόμιζα πως) δεν επηρεαζόμουν συναισθηματικά από αυτό το πρόβλημα, αντιλαμβάνομαι πως ακόμη με επηρεάζει. Ίσως είναι και οι κουβέντες στο σπίτι "κάνε κάτι γι' αυτό", ένα σπίτι που δεν αποδέχεται το παραμικρό από αυτό που είμαι, που συμβάλλουν σ' αυτό. Δεν μου βγαίνει ν' αλλάξω. Το προσπάθησα πολλές φορές από παιδί. Και ακόμη υπάρχει αυτός ο φόβος, ακόμη και στην πιο σύντομη κοινωνική συναναστροφή μου. Μεγαλώνοντας αντιλαμβάνομαι πόσο δεν το αντέχω.