ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό, μέσα σε διάστημα ενός χρόνου και κάτι, έχω χάσει τις ελάχιστες εναπομείνασες φίλες μου. Κοπέλες που ήμασταν μαζί από το σχολείο (δημοτικό/λύκειο) και που απολάμβανα σε γενικές γραμμές την παρέα τους. Δεν ξέρω αν ταιριάζαμε απόλυτα, αλλά τέλος πάντων ήμασταν φίλες. Τώρα πια ούτε το τηλέφωνο δεν μπορώ να σηκώσω... Νιώθω ότι είναι τα πιο μεγάλα βόδια και δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορούσα να κάνω παρέα μαζί τους. Μερικά από τα προβλήματα που εντοπίζω είναι τσιγκουνιά, ανευθυνότητα, εγωκεντρισμός και ανωριμότητα. Δε θα με ανησυχούσε καθόλου αυτό το γεγονός αν ήταν ένα το περιστατικό, αλλά αυτό συνέβη με τρία τέσσερα άτομα (όσες ήταν κι οι φίλες μου δηλαδή).. Και το θέμα είναι ότι δεν υπήρξε κάτι σαν καβγάς ή ξεκατίνιασμα, μόνο μια απομάκρυνση από μέρους μου. Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο νιώθω ότι μπορώ να συνεννοηθώ πια είναι ο σύντροφός μου, ο οποίος καταλαβαίνει και τους λόγους για τους οποίους χαλιέμαι και απομακρύνομαι καθώς γνώριζε τις φίλες μου και πριν γίνουμε ζευγάρι, άρα είχε και δική του γνώμη πάνω στο θέμαΟπότε αναρωτιέμαι... Το χουν πάθει κι άλλοι αυτό στην ηλικία των 20κάτι; Είναι μέσα στα πλαίσια της διαφορετικής πορείας που παίρνουμε όλοι μετά την ενηλικίωση; Ή μήπως, απλά, έχω εγώ κάτι στραβό;