ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 17 και εχω μια φιλη εδω και περιπου 3 χρονια, με την οποία πλέον μιλάω σπάνια λόγω παννελληνίων...Ειναι παιδι χωρισμένων γονιών με σοβαρά οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα και γενικά από μικρη ηλικία έχει βιώσει επανηλλημένα την απόρριψη σε όλα τα επίπεδα (από τον πατερα της, τους συμμαθητές της, τα αγόρια που της άρεσαν, ακομα και από τους καθηγητές, λόγω της αδυναμιας στα μαθηματα). Επι χρόνια στο γυμνασιο και στο λύκειο γινόταν από μερικούς αντικείμενο κοροϊδίας λόγω της εμφάνισης της και του ιδιαίτερου χαρακτήρα της.Ολα όσα έχει περάσει, την έχουν κανει πλέον να αρνείται την πραγματικότητα και προσπαθεί να ξεφύγει από αυτήν, πλάθοντας σενάρια και ζώντας στο δικό της κόσμο. Εχει ανάγκη την ανθρωπινη επαφή που εχει στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια και την αναζητά απεγνωσμένα, σε σημείο που να παρεξηγεί την οποιαδήποτε ευγενική χειρονομία και να εξειδανικεύει σε τεράστιο βαθμό τις σχεσεις της με τα άτομα του περίγυρού της.Όλα αυτά όμως τα σενάρια που πλάθει δεν την βοηθούν να αντιμετωπίσει ουσιαστικά τα προβλήματά της, αλλά αντίθετα, την απομακρύνουν από τη λύση τους. Νοίαζομαι γι'αυτην και δεν μπορώ να τη βλέπω να κοροϊδεύει τον εαυτό της. Εχω προσπαθήσει να την "προσγειώσω" (έμμεσα και με πολλή προσοχή), αρκετες φορές στο παρελθόν, αλλά δεν είχε αποτέλεσμα..Της είχα, ακόμη, προτείνει να απευθυνθεί σε ψυχολόγο, αλλά η μάνα της υποστηρίζει πως αν εξωτερικευσει τα προβλήματά της, δεν θα μπορεί μετά να τα "μαζέψει".Και φοβάμαι να της μιλήσω σταράτα διότι φοβάμαι πως θα την προσβάλλω ή πως θα της ρίξω την αυτοεκτίμηση και θα κλειστεί περισσότερο στον εαυτό της. Πλέον ειμαι η μόνη φίλη που έχει και νιώθω πως εχω ευθύνη απέναντί της και δεν μπορώ να της σταθώ και να αφιερώσω το χρόνο που πρέπει..