ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο πατερας μου απο τοτε που παντρευτηκε τη μητερα μου σπανια πατουσε το ποδι του στο σπιτι... Μεχρι τα 2 μου εχω γινει μαρτυρας ασχημων σκηνων, μαζι με την αδερφη μου, που παραδοξως ακομη θυμαμαι. Οταν γεννηθηκα δεν ηρθε στο μαιευτηριο να με δει. Γενικως δεν με κρατησε ποτε στην αγκαλια του. Υπαρχει δικαστικη αποφαση για διατροφη, την οποια δεν πληρωσε ποτε... Ερχοταν μια φορα τον χρονο να μας δει και το μονο για το οποιο ειχα να χαρω ηταν τα πατατακια lay's με γευση παπρικα που εφερνε (οντας η μαμα μου λατρης της υγιεινης διατροφης δεν ειχαμε ποτε junk στο σπιτι). Καποια στιγμη - εχει πανω απο 10 χρονια - ξεκοψε εντελως. Η μαμα μου θυσιασε ολη της τη ζωη για να μας μεγαλωσει, δεν την ξαναεφτιαξε ποτε. Μας σταθηκε μανα και πατερας μαζι. Και τωρα, 12 χρονια και 3 πολεις μετα (περασα φετος σε αλλη πολη απο αυτη που εμενα τα τελευταια χρονια) αυτος δηλωνει μετανιωμενος και θελει επανασυνδεση (μεσω συγγενων το γνωριζω αυτο). Τωρα δεν ξερω τι να κανω. Δεν θελω να τον δω μπροστα μου. Ουτε το σαλιο μου για να τον φτυσω δεν αξιζει να σπαταλησω. Αλλα απο την αλλη οι καιροι ειναι δυσκολοι για φοιτητες που σπουδαζουν μακρια και δεν θα με χαλουσε να δωσει τωρα λιγα απο αυτα που μας χρωσταει τοσα χρονια... Ωστοσο σκεφτομαι οτι τοσα χρονια καταφεραμε και σταθηκαμε στα ποδια μας, γιατι να πεσω στην αναγκη του και να του δωσω αυτη τη χαρα και ικανοποιηση? Περασαμε πολλες δυσκολιες, ατυχηματα, αρρωστιες, ανεργια κι ομως καταφεραμε να μπουμε και οι δυο μας στο πανεπιστημιο και να κανουμε τη μανα μας περηφανη... Νιωθω πως πρεπει να πληρωσει και να πεθανει μονος, παρεα με το ποτο και τα τσιγαρα οπως ζουσε ολα αυτα τα χρονια. Ειναι ενα ρεμαλι που δεν καταφερε να κανει ποτε τιποτα στη ζωη του. Νομιζω οτι βαθια μεσα μου δεν θελω να τον δω ομως ειλικρινα μια περιεργεια την εχω... Δεν ξερω τι να κανω...