ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάτι που με καίει καιρό και δεν μπορώ άλλο να το κρατάω μέσα μου.Έφυγα απ'την Ελλάδα πριν λίγους μήνες και ήρθα να δουλέψω στο εξωτερικό γιατί στην Ελλάδα δεν έβρισκα δουλειά (προφανώς).Από τότε που έφυγα όμως όλο κλαίω.Στην αρχή έλεγα ότι είναι επειδή είναι δύσκολα και είναι αρχή ακόμα και τέτοια.Μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι κλαίω επειδή μου λείπουν όλοι στην Ελλάδα αλλά έχει παραγίνει το κακό.Έχω πολλούς φίλους που πήγαν και αυτοί εξωτερικό και είναι μια χαρά.Δε σπουδάζω ακόμα (μόνο τη δουλειά έχω,προσπαθώ να μαζέψω λεφτά για να σπουδάσω),οπότε είμαι σχετικά μόνη μου.Ντάξει έχω κάνει φίλους απτη δουλειά αλλά είναι δύσκολο.Άλλη χώρα,άλλη κουλτούρα,είναι και η γλώσσα.Μήπως είναι που δεν έχω κάνει ακόμα "καλούς" φίλους και νιώθω μόνη μου?Όχι ότι στην Ελλάδα είχα και πολλούς,κυρίως την κολλητή μου,αλλά είναι άλλο εδώ.Μέχρι που σκέφτηκα μήπως δεν είμαι ακόμα έτοιμη να ζήσω μόνη μου (είμαι σχεδόν 19) και ναι είναι δύσκολο και πιεστικό,και λεφτά δεν υπάρχουν και ευτυχώς κατάφερα πριν λίγο καιρό για πρώτη φορά να πληρώσω όλα μου τα έξοδα -ενοίκιο,λογαριασμούς κτλ- μόνο με το μισθό μου (είχε παιχτεί μαλακία και πλήρωνα το μισό μισθό μου σε φόρους) και νιώθω πολύ καλά γιαυτό,ξέροντας ότι στην Ελλάδα ούτε λεφτά για τσιγάρα δε θα είχα.Οπότε ίσα ίσα αυτή η απεξάρτηση απτους δικούς μου μόνο καλά με κάνει να νιώθω,δεν μπορεί να είναι αυτό.Αλλά ακόμα κλαίω και δεν ξέρω τι μου φταίει.Βοηθήστε ρε παιδιά δεν ξέρω τι να κάνω πια.Μίλαγα στη μάνα μου στην αρχή αλλά τι μου φταίει και αυτή να τη στεναχωρώ?Δεν ξέρω άμα είναι λογικό αυτό που θα πω αλλά έχω την εντύπωση ότι εδώ που είμαι "χάνω" αυτά που γίνονται πίσω στην Ελλάδα.Βλέπω οικογένειες στο δρόμο και κλαίω,σκέφτομαι ότι αυτοί τάχουνε όλα οργανωμένα ενώ εγώ δεν ξέρω τι κάνω.Σηκώθηκα και έφυγα από το σπίτι μου,από όλα όσα ήξερα ,πήγα μόνη μου σε μια ξένη χώρα,ευτυχώς βρήκα δουλειά,αλλά κατά τάλλα δεν ξέρω τι κάνω.Αν πάει κάτι στραβά με τη δουλειά τι θα κάνω?Έχω πει στους γονείς μου ότι εγώ θα ζω με αυτά που βγάζω και εκείνοι θα βάζουν στην άκρη κάνα 200άρι αν έχουν το μήνα για να μπορέσω να σπουδάσω όταν μαζευτούν τα λεφτά.Αλλά είναι αυτό?Το ότι νιώθω "ανοργάνωτη"?Ή απλά μου λείπει η οικογένειά μου τόσο πολύ?Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο δεν ξέρω τι μου συμβαίνει πια,ελπίζω να βγάλετε άκρη από αυτό που έγραψα,μεστα κλάμματα ό,τι να'ναι γράφω.ΥΓ:Και έχω και απτην άλλη το άγχος ότι θα πεθάνει ο σκύλος μου (μια χαρά είναι το σκυλί εντωμεταξύ),απλά σκέφτομαι ότι δε θα είμαι εκεί αν πάθει τίποτα είτε ο σκύλος είτε οποιοσδήποτε.Θα πάω σε ψυχολόγο τον Φεβρουάριο που θα έρθω Ελλάδα αλλά μέχρι τότε δεν μπορώ να συνεχίσω να κλαίω έτσι.