30.1.2013 | 19:14
Θράψαλα
Καμιά φορά, μέσα στην απελπισία μου, θυμάμαι πόσο ξέγνοιαστη ήταν η ζωή μου τότε που ήμασταν μαζι. Θυμαμαι που με έκανες να γελαω. Που πηγαίναμε βόοοοολτες με το αμαξι μου. Που σε άφηνα να οδηγείς εσύ και μου τραγούδαγες baby you can drive my car, yes i m gonna be a star. Κοιτούσα έξω από το παραθυρο και δεν σκεφτόμουν τίποτα.Ημουν εντάξει.Θυμάμαι το σώμα σου. Θυμάμαι πόσο καλά το ήξερα κι ακόμα μπορώ να το φέρω σαν εικόνα μπροστά μου σπιθαμη προς σπιθαμή. Μπορώ να θυμηθώ ακόμα και την υφη του δέρματός σου.Δε μπορώ να θυμηθω πως ένιωθα όταν με έπαιρνες αγκαλιά. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι λέγαμε και οι δύο πως ήταν μια πρωτόγνωρη αγκαλια.Θυμάμαι που μου είπες ότι αυτό που έπαθε ο Λ θα το πάθω κι εγώ. Και επειδή εγώ δεν μπορώ να το πάθω πρακτικά, θα το πάθω συναισθηματικά. Σου είχα θυμώσει πολύ, θυμάμαι, με αυτή σου την κουβέντα.