ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είναι η μόνη απώλεια..γιατί δεν είναι επιλογή.χάνω τον παππούλη μου.μπήκε στο νοσοκομείο για μια μεταγγιση αίματος και κάτι οι παλιοαπεργίες κάτι τα χρόνια του -85- ο καρκίνος του έκανε μεταστάσεις παντού σχεδόν.οι γιατροί δίνουν 10 μέρες το πολύ.εγώ νομίζω 2 και πολλές λέω.το χειρότερο είναι εκείνο το βλέμμα..εκείνο το βλέμμα που εκλιπαρεί για βοήθεια.για ζωή.το βουβό βλέμμα ενός ανήμπορου ανθρώπου που με μια ισχνή ματιά σε τρυπάει στο μεδούλι.."τι έχω;θα γίνω καλα;θέλω να ζήσω..".ουρλιάζαν τα ματάκια του..αυτή είναι η ζωή.αρχή-μέση-τέλος.νιώθω ευτυχισμένη για εκείνον και για όλα αυτά που έχει κάνει.στενοχωριέμαι που βασανίζεται τώρα που φεύγει και που η μαμά μου θα είναι απαρηγόρητη..να προσέχουμε όσους αγαπάμε γιατί δεν ξέρουμε πόσο θα τους έχουμε.γιατί αυτή η απώλεια κοστίζει πανάκριβα..ο Θεός ας μας δίνει δύναμη να αντέχουμε όλα αυτά που συμβαίνουν..υγ.ελληνικά νοσοκομεία.ο ορισμός της ξεφτίλας και της μιζέριας.πλήρης παρακμή