Κάθε φορά που οι σκέψεις μου ταξιδεύουν στις διακοπές μου στη Σίκινο, δυσκολεύομαι να πιστέψω πως πρόκειται για έναν αληθινό τόπο, για ένα ακόμη νησί των Κυκλάδων με υπέροχες παραλίες, γραφικούς οικισμούς, εντυπωσιακές μονές και ξεχωριστούς ανθρώπους, το οποίο περπάτησα, αφουγκράστηκα και χάρηκα με την ψυχή μου.
Ίσως οφείλεται στην απόκοσμη γαλήνη που εκπέμπει το λιμανάκι της Αλοπρόνοιας, στην πρωινή ομίχλη που στρογγυλοκάθεται στις κορυφές του νησιού, στο επιβλητικό τοπίο όπου δεσπόζει ο μυστηριακός ναός της Επισκοπής, στη θέα των αστεριών από κάποιο ξέφωτο του Κάστρου, στις εξαγνιστικές βουτιές από τα βράχια της παραλίας του Αγίου Γεωργίου, στη συγκλονιστική θέα από το δυσπρόσιτο παρεκκλήσι της Αγίας Μαρίνας, στον «διαφορετικό» αέρα που φέρει μυρωδιές από μέλι, κάππαρη και άγρια ρίγανη, στο εκτυφλωτικό φως κατά την κατάβαση προς την εξωτική παραλία του Μάλτα, στην εικόνα του ήλιου που βουτάει στη θάλασσα από το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής: ίσως όλο αυτό το χαρμάνι αισθήσεων και παραισθήσεων να προσδίδει μια σχεδόν μυθολογική, ουτοπική διάσταση στη μεθυστική Σίκινο σε βαθμό τέτοιον που το μυαλό χάνεται ανάμεσα στις πραγματικές αναμνήσεις και στις φανταστικές προβολές της σκέψης.
Υπάρχει, όμως, μία και μοναδική συνθήκη για να φανερωθεί η παραπάνω αυθεντική πτυχή του νησιού: ο ταξιδιώτης οφείλει να επιτρέψει στην ανήσυχη, περιπετειώδη ψύχη που κρύβει μέσα του να βγει στην επιφάνεια.
Υπάρχει, όμως, μία και μοναδική συνθήκη για να φανερωθεί η παραπάνω αυθεντική πτυχή του νησιού: ο ταξιδιώτης οφείλει να επιτρέψει στην ανήσυχη, περιπετειώδη ψύχη που κρύβει μέσα του να βγει στην επιφάνεια. Κι αυτό γιατί η εμπειρία της επίσκεψης στο νησί μένει ανολοκλήρωτη αν δεν περπατήσετε έστω ένα από τα αρκετά και καλά σηματοδοτημένα μονοπάτια του, τα οποία φτάνουν σχεδόν σε κάθε κρυμμένη γωνιά του μαγικού αυτού τόπου.
Μέσω αυτών θα έχετε τη δυνατότητα να διασχίσετε φαράγγια γεμάτα μελίσσια και πηγές, ηλιοκαμένες πλαγιές με ατελείωτη θέα στο Αιγαίο, άγρια βουνά με πορτοκαλί, απότομα βράχια και ως ανταμοιβή θα λάβετε μία από τις εκπληκτικές παραλίες του Μάλτα, του Αγίου Παντελεήμονα και των Σαντορινέικων – συνήθως για προνομιακές, πριβέ βουτιές.
Η Χώρα, τώρα, είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο από μόνη της. Χωρισμένη σε τρεις διαφορετικούς οικισμούς, το Χωριό, το Βουνί και το Κάστρο, προσφέρει συγκλονιστική θέα στην απεραντοσύνη του Αιγαίου.
Το Χωριό, το παλιότερο οικιστικό σύνολο του νησιού, αποτελείται από αναστηλωμένα σπίτια που λειτουργούσαν ως τόποι εξόριστων κατά την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά και προσφέρεται για απογευματινή βόλτα στα αμφιθεατρικά σοκάκια του, τα οποία κοιτάζουν απέναντι, το Κάστρο.
Αυτό αποτελεί έναν πανέμορφο, «εναλλακτικού» κυκλαδίτικου στυλ αρχιτεκτονικό λαβύρινθο γεμάτο κρυφά σοκάκια που οδηγούν σε γκρεμούς, αυλές και πλατείες. Στην κεντρική πλατεία βρίσκεται η Παναγιά η Παντάνασσα και γύρω από αυτήν θα συναντήσετε τα καφέ, τα μπαρ και τις ταβέρνες του Κάστρου. Το καφέ «Ηλιαχτίδα», στην είσοδο του Κάστρου απέναντι από το σχολείο, ξεχωρίζει για την ασυναγώνιστη θέα της βεράντας του, το Στέκι του Γαρμπή σερβίρει το άπαιχτο σικινιώτικο σουβλάκι (ντομάτα, χοιρινό και ξινοτύρι), ενώ η όρεξή σας θα ανοίξει και για βιβλία στο ψαγμένο βιβλιοπωλείο «Σηματολόγιον», ένα πολιτισμικό κόσμημα του νησιού.
Τελευταίο σταθμό και ιδανικό επίλογο πρέπει να αποτελέσει η απογευματινή επίσκεψη στο ξακουστό πια οινοποιείο του Μάναλη, για να απολαύσετε κάποια από τις γευστικές ποικιλίες κρασιού του και τις ιδιαίτερες ντόπιες γεύσεις στο εστιατόριό του Στροφυλιά, να αφεθείτε στη μαγεία ενός από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου και να κάνετε τον απαραίτητο απολογισμό των διακοπών σας.
Μπορεί, τελευταία, η Σίκινος να έχει υπερπροβληθεί, τόσο μέσω του διαφημιστικού spot γνωστής εταιρείας τηλεπικοινωνίας όσο και λόγω της εξαιρετικής περιβαλλοντικής πρωτοβουλίας να καταργήσει τα πλαστικά καλαμάκια, αλλά είμαι βέβαιος πως ο ανέγγιχτος από το μαζικό τουριστικό αποτύπωμα χαρακτήρας της δεν πρόκειται να δηλητηριαστεί.
Παραμένει ένα τόπος ανεξερεύνητος, ανόθευτος, αυθεντικός, έτοιμος να αποκαλυφθεί στον ταξιδιώτη που αντιμετωπίζει τα ταξίδια ως εμπειρία ψυχανάλυσης, ενδοσκόπησης, εσωτερικής αναζήτησης και αλλαγής. Αν, τελικά, ισχύει αυτό το κλισέ περί ξεχωριστής ενέργειας και δονήσεων για τα νησιά του Αιγαίου, τότε βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του στη Σίκινο, στο νησί όπου η πραγματικότητα και η φαντασία μπερδεύονται απολαυστικά για να συγκλονίσουν το είναι του ρομαντικού επισκέπτη. Το τελευταίο αντίο, με την εικόνα των παιδιών να βουτούν στα απόνερα των πλοίων, συγκινεί και ανανεώνει το ραντεβού.
σχόλια